Hoofdstuk een

==

Kamp Catoctin, Pennsylvania

Twintig jaar geleden

==

‘Ik wil niet,’ zei Holly Kazanov binnensmonds terwijl ze op de oever van het meer stond. Naast haar stond de zeventienjarige Brittany, een van de begeleiders van het vakantiekamp, die de aftandse houten roeiboot voor haar vasthield.

‘Gá gewoon,’ snauwde Brittany. Ze was de ergste begeleider ooit. Hoewel ze zeventien was, gedroeg ze zich alsof ze twaalf was.

Het witgeschilderde hout van de boot splinterde; op de zijkant was de naam, dikke os, in afbladderende blauwe verf geschilderd. In het stadje stond een oud huis dat ook ‘Dikke os’ heette; iemand had verteld dat het ‘rijk’ betekende, omdat voor de Nederlanders in Pennsylvania het bezit van een dikke os betekende dat je rijk was, omdat je het beest voldoende voer kon geven.

Voor Holly, en iedereen die op dat moment in de buurt was, betekende het gewoon dik.

Toen ze eerder die dag langs een weiland met koeien waren gekomen, had Sylvia bovendien gezegd dat Holly’s haar en ogen ‘koeienbruin’ waren. Holly had net daarvoor bedacht dat de koeien zo’n mooie kleur hadden, en dat ze een prachtig plaatje op de groene heuvel vormden; het waren net stukjes chocolade in een koekje.

Dat dacht ze nu niet meer.

Nu dacht ze alleen dat ze veel te veel op een koe leek.

Ik ben te dik, dacht ze koortsachtig terwijl het water tegen de boot klotste. Ik heb een vreselijk slecht evenwichtsgevoel. De boot slaat om en dan ziet iedereen het! Ik verdrink terwijl ze allemaal toekijken en dan denken ze voor altijd aan me terug als die grote, dikke sukkel die verdronk toen de dikke os omsloeg...

‘Weet je zéker dat hij veilig is?’ vroeg ze hardop.

Ze zou het helemaal niet erg vinden als Brittany met haar blauwomrande ogen zou rollen en ongeduldig tegen haar zou zeggen dat ze het kon vergeten en dat ze voor straf naar haar hut terug moest.

Zoveel geluk had ze echter niet.

‘Natuurlijk,’ zei Brittany. Ze keek voor de vijftigste keer gedurende het afgelopen kwartier naar de achttienjarige kampbegeleider Danny Parish, die bruin krullend haar en blauwe ogen had en op Kirk Cameron leek. Hij had er geen flauw idee van dat hij de hormonen van alle begeleidsters op hol liet slaan en dat ze naar hem hunkerden. ‘Er is niets mis met de boot. Stap gewoon in!’

Holly zag dat het water via het hout naar binnen sijpelde. Het rook naar metaal en rotte vis. Was het echt niet erg dat de binnenkant van de boot nat was? Ze hadden hem pas net in het water gelegd! En het maakte haar nog zenuwachtiger dat Brittany niet eens naar haar kéék.

‘Ik wil niet!’ riep Holly, waarmee ze de aandacht van een aantal andere kinderen uit het vakantiekamp trok. ‘Kan er iemand met me meegaan?’

Brittany had duidelijk meer belangstelling voor Danny Parish dan voor alles wat Holly deed, met inbegrip van verdrinken, dus stond Holly er alleen voor. ‘Het zijn eenpersoonsboten, stommerd,’ zei ze tegen Holly. Haar lichaamstaal signaleerde duidelijk dat ze boos was; de knokkels van haar handen, die de rand van de boot omklemden, waren wit en haar ogen... tja, haar ogen keken nog steeds naar Danny. ‘Stap gewoon in die verdomde boot.’ Holly vond het vreselijk dat ze ‘verdomd’ zei, terwijl er niemand in de buurt was die het hoorde. ‘Iedereen zit in een boot. Denk maar niet dat je er onderuit komt, alleen omdat je bang bent.’

‘Ik bén niet bang.’ Holly zette één voet in de boot, die vreselijk schommelde onder haar Dr. Scholl-sandaal. Ze trok haar voet snel terug en stootte haar enkel hard tegen de rand. ‘Ik heb gelíjk. Hij is lek.’

‘Hij is níét lek.’ Brittany wendde haar blik af en keek opnieuw naar Danny Parish, waarna ze haar aandacht weer op Holly richtte. ‘Hemel, wat ben jij een huilebalk, zeg.’

Brittany was spichtig, had een slechte huid en het dunste bruine haar dat Holly ooit had gezien. Ze zag er eerder uit als een kind uit het kamp dan een begeleider. Ze liep vanaf de eerste dag van het vakantiekamp achter Danny aan, terwijl hij nog geen seconde aandacht aan haar had geschonken. Zelfs in de kwetsbare positie waarin Holly zich bevond wist ze dat ze zich niet al te druk moest maken om wat Brittany over haar zei.

‘Worden deze boten op veiligheid gecontroleerd?’ vroeg Holly. Voor haar gevoel klonk ze precies als haar veel te voorzichtige vader.

‘O... mijn... god.’ Brittany waadde door het ondiepe water en gaf een duw in Hollys rug, zodat ze in de boot viel. ‘Lexi en Sylvia hebben hem net uit het botenhuis gehaald, waar ze alles repareren wat eventueel stuk zou kunnen zijn. Wegwezen nu!’ Ze gaf de boot een verrassend krachtige duw, waardoor hij snel naar het diepere water dreef.

‘Maar...’ Holly zweeg. Alles wat ze over veiligheidscontroles of reparaties zou zeggen, zou alleen worden beantwoord met een nieuwe gesnauwde opmerking dat hij rechtstreeks van de reparatieafdeling van het botenhuis kwam.

Holly had er heel weinig vertrouwen in.

Ten eerste werd er gefluisterd dat het botenhuis de plek was waar de begeleiders seks hadden als het de bedoeling was dat iedereen sliep. Het was niet moeilijk om je voor te stellen dat de begeleiders zoiets onbelangrijks als de veiligheid van een boot vergaten door de hartstocht van het moment.

Ten tweede leek meneer Frank, de kampdirecteur, veel te veel vertrouwen in zijn jeugdige begeleiders te hebben. Hij vertrouwde ze in elk geval meer dan Holly deed, dat was zeker.

‘Roei gewoon naar de anderen toe, voordat het tijd is om terug te komen.’ Brittany wachtte niet op antwoord. Nadat ze zoveel met haar ogen had gerold dat iemand anders er misselijk van zou worden, beende ze naar de schuur, waar Danny net naar binnen was gegaan.

‘Ik kan niet zwemmen!’ riep Holly haar na, waarmee ze haar verschrikkelijke geheim – dat ze niet had willen opbiechten in het bijzijn van de anderen – prijsgaf, in de hoop dat Brittany zou blijven en ervoor zou zorgen dat ze veilig was.

Brittany deed echter alsof ze het niet hoorde. Holly wist dat ze net alsof deed, omdat ze haar schouders zag verstrakken toen Holly riep.

Holly keek naar het midden van het meer, waar iedereen als eenden in een kermisattractie rond peddelde. Ze was inmiddels meters bij de oever vandaan.

Was er íémand op het meer die haar zou helpen als dat nodig was?

Er waren een paar kinderen die Holly niet kende; misschíén zouden die haar helpen, maar de anderen zouden geen hand uitsteken. Dat gold vooral voor Lexi Henderson, de opperbitch van het vakantiekamp, en haar trouwe hielenlikkers Sylvia Farelle, Tami Ryland en Kira hoe-heette-ze-ook-alweer, die net deed alsof ze het niet erg vond dat haar moeder haar Figurine-dieetrepen stuurde.

Holly wilde dat Nicola hier was. Nicola was haar nieuwe vriendin; ze sliep ook in hut zeven en was veel aardiger dan Lexi en haar stomme vriendinnen. Maar zij kreeg nu handvaardigheid en Brittany had het niet goed gevonden dat Holly naar de directeur ging om te vragen of ze ook naar handvaardigheid mocht, omdat ze al twee artistieke cursussen deed. Ze wilde schilderes worden, geen atleet, dus waarom kon het Brittany iets schelen hoeveel handvaardigheid ze deed?

Het kon haar ook niets schelen. Ze was gewoon gemeen.

Holly besloot om kalm naar de oever terug te roeien en daar te wachten tot de watersportles voorbij was. De begeleiders zouden er niets van merken. Die hadden het veel te druk met flirten in het botenhuis.

‘Goed,’ zei Holly tegen zichzelf. ‘Je kunt het. Roei gewoon terug naar de oever. Die stomme Brittany merkt het niet eens.’

‘Kijk! Daar is de dikke os!’ Lexi Henderson was ontzettend gemeen. Je kon het wel aan haar overlaten – zij zat zelf in een boot die ‘Billy Idol’ heette – dat ze iedereen attendeerde op de vernederende naam van Holly’s boot.

‘Hou je kop, Lexi!’ riep Holly, terwijl ze haar roeispanen stevig omklemde, waardoor de scherpe houtsplinters in haar huid prikten. Een wolk muggen zwermde boven haar hoofd en ze was bang dat er een in haar mond vloog als ze adem zou halen om nog iets te zeggen.

‘Of anders?’ vroeg Sylvia sarcastisch met ogen die glansden van pure haat. ‘Kom je dan hiernaartoe? Ga je haar vertrappen met je dikke ossenpoten?’

Het was een stom grapje dat helemaal nergens op sloeg, maar toch giechelden de meelopers rond Sylvia.

Holly voelde dat haar gezicht begon te gloeien.

‘Dit is geen kamp voor dikkerds!’ ging Sylvia verder. Ze roeide moeiteloos in cirkels over het meer terwijl Holly worstelde om naar de oever te komen. ‘Kijk naar de anderen. Je zit duidelijk op de verkeerde plek.’

‘Inderdaad,’ zei Lexi. Haar instemming was des te pijnlijker omdat ze zo mooi was.

Holly had al verwacht dat ze over haar gewicht zouden beginnen. Het was een vakantiekamp, maar het was geen afvalkamp en iemand zoals zij hoorde in een afvalkamp thuis.

Dikke meisjes in gewone kampen lieten roeiboten zinken en verdronken vernederd.

‘Wat is er, dikzak?’ vroeg iemand. Holly zag niet wie het was omdat ze zo druk bezig was met proberen haar roeispanen te laten werken, maar ze wist dat het Lexi was.

Het was net een van die nachtmerries waarin je probeerde te rennen maar niet van je plaats kwam. Holly roeide hevig, maar de boot kwam nauwelijks van zijn plek. Ze probeerde kalm te blijven, om Lexi en haar vriendinnen niet het plezier te gunnen dat ze wisten hoe bang ze was, maar hoe harder ze roeide, des te minder leek ze vooruit te komen.

Plotseling zag ze dat er water uit de bodem opborrelde, als bloed dat uit een diepe wond sijpelde. Ze keek naar de oever, maar die leek kilometers ver weg en er waren geen begeleiders. Ze waren waarschijnlijk in het botenhuis. Hoelang duurde het om seks te hebben? Als haar boot zonk, waren ze dan klaar voordat ze onder water verdween?

‘Hé,’ riep ze met een ijle stem, alsof te veel volume de situatie nog zou verergeren. ‘Mijn boot is lek.’ Niemand reageerde, dus schraapte ze haar keel en probeerde het opnieuw. ‘Mijn boot is lek!’

Natuurlijk was Lexi degene die haar hoorde en antwoord gaf. ‘Je kunt beter je zwemvest aantrekken!’

Ja hoor, alsof Holly er een bij zich had. Ze had de vernedering van het aanpassen en het zoeken tot ze er een in haar maat vond niet willen meemaken, dus had ze dat deel overgeslagen.

Ze liet de roeispanen los en vormde een kom van haar handen om het water uit de boot te hozen, maar het effect was te klein en het lek te groot. ‘Help!’ riep ze naar de oever. ‘Help!’

Het water stroomde nu vlugger naar binnen en de boot werd naar beneden getrokken. Paniek overspoelde haar en ze begon harder te scheppen. Ze was zich vaag bewust van stemmen die riepen, hoewel ze niet kon vertellen wie het waren en of ze haar uitlachten of probeerden haar te helpen.

‘Trek je zwemvest aan, idioot!’ riep iemand.

Haar paniek groeide. ‘Ik heb geen zwemvest!’

Ze kon onmogelijk zeggen hoelang het duurde – een paar minuten of misschien maar een paar seconden – maar de boot zakte naar beneden en verdween onder haar. Op het moment dat ze geen contact meer had met het hout, dacht ze heel even dat ze zou blijven drijven, maar vlak daarna ging ze kopje-onder. Het water borrelde rondom haar mond en neus terwijl ze onder water verdween en ze bewoog haar armen en benen in alle richtingen, maar ze zakte alleen verder naar beneden. ‘Help!’ riep ze opnieuw, maar dat ene staccato woord werd afgebroken doordat er dik, smerig water in haar mond stroomde dat naar modder smaakte.

Met een nieuwe uitbarsting van energie maaide ze met haar armen terwijl haar benen over een bodem renden die er niet was.

Ze verdween opnieuw onder water.

Ondanks haar krampachtige pogingen om zichzelf te redden, zakte ze dit keer nog sneller naar beneden. Ze deed haar mond open om te schreeuwen; een instinct dat ze niet kon tegenhouden. Het water dat naar binnen stroomde maakte haar zwaar en drukte haar verder naar beneden, als stenen in een zak aardappelen.

Plotseling voelde ze dat iemand haar vastpakte en haar op topsnelheid uit het water trok.

Was het Jezus?

Haar oma had altijd gezegd dat Jezus haar zou redden, ook als ze niet in Hem geloofde. Dat had ze altijd een fijn idee gevonden, omdat ze eigenlijk niet in Hem geloofde en het moeilijk vond om alleen in geval van nood te geloven. Maar nu, terwijl haar lichaam als een raket aan de hemel naar boven schoot, kon ze alleen maar denken dat haar oma gelijk had gehad en dat ze nooit meer zou twijfelen.

Ze snakte naar adem, als een oude vrouw die haar gewonnen fiches uit een fruitmachine haalt, inhaleerde diep en wilde meer, meer, meer. Ze hoestte en er liep water uit haar neus en mond. Het kon haar niet schelen. Als ze ademhaalde kreeg ze lucht binnen in plaats van water. Ze was niet meer aan het verdrinken.

Ze was niet aan het verdrinken.

‘Is alles goed met je?’ vroeg een mannenstem.

Jezus?

Het lukte haar niet om haar ogen op hem te richten.

Wat ze wél vanuit haar ooghoeken zag was Lexi Henderson, die met wijd opengesperde ogen naar haar staarde.

Ze leefde en was dus... niet in de hemel.

‘Jezus,’ zei een andere stem.

Het wás dus...

‘Ze stelt zich gewoon aan,’ ging de stem verder. ‘Ze wil aandacht omdat...’

‘Hou je kop, Brittany.’ Daarna kwam de eigenaar van de stem in beeld. Het was Danny Parish. Haar redder.

‘Bel negen-een-een,’ zei hij over zijn schouder tegen iemand.

‘Dat is niet nodig,’ zei Holly zwakjes, waarna ze een hoestbui kreeg.

‘Haal diep adem,’ zei Danny tegen haar. Hij staarde in haar ogen met een intensiteit waardoor haar hart onder andere omstandigheden een paar slagen zou hebben overgeslagen.

Haar hart probeerde echter net te kalmeren.

Ze haalde diep adem en voelde het water in haar longen borrelen. Het volgende moment braakte ze op Danny’s Dockers.

‘Getver!’ riepen de meisjes die om haar heen stonden eensgezind.

Dit zouden ze nooit vergeten.

Ze kon het niet geloven, maar Danny leek het niet erg te vinden. ‘Goed zo,’ zei hij. ‘Voel je je nu beter?’

Het leek ondenkbaar, maar het was inderdaad zo. Ze voelde zich zwak. ‘Veel water,’ zei ze, alsof ze daarmee de situatie kon uitleggen en op de een of andere manier haar gezicht kon redden.

‘Dat komt ervan als een idioot je zonder zwemvest in een boot met een gat erin het meer op stuurt.’ Hij wierp een nadrukkelijke blik op Brittany, die eerst beschaamd keek en daarna een vijandige blik op Holly wierp.

Alsof dit vernederender was voor Brittany dan voor Holly.

‘Kun je zitten?’ Danny legde zijn arm achter Holly’s schouders en trok haar voorzichtig omhoog. ‘Voelt dat goed?’

Ze keek in zijn intens blauwe ogen, die dezelfde kleur hadden als de hemel achter hem, en voelde zich een klein beetje verliefd worden. ‘Ja.’ Ze knikte.

‘Mooi zo.’ Hij glimlachte een stralend witte surfersglimlach.

‘Ze blijft dus leven?’ vroeg Lexi, terwijl ze op Holly neerkeek alsof ze het met haar eigen ogen wilde zien.

‘Hoe heet je?’ vroeg Danny aan Holly.

‘Holly Kazanov.’

‘Het gaat goed met Holly,’ verkondigde hij. ‘Dus mogen jullie allemaal een stuk naar achteren gaan.’ Daarna ging hij verder tegen Holly. ‘Ik denk dat je het beste naar je hut kunt gaan om een tijdje te liggen. Het is een afschuwelijke ervaring voor je geweest.’

Ze knikte. Het was inderdaad afschuwelijk geweest.

‘Dank je,’ zei ze moeizaam. Ze voelde zich vreemd sterk en handig, zolang ze haar niet meer in een boot zetten. ‘Dat is waarschijnlijk het beste.’ Ze ging staan en was zich sterk bewust van haar omvang en het feit dat veel mensen haar waarschijnlijk de schuld zouden geven dat de boot was gezonken.

Op dit moment kon haar dat echter niet schelen.

Ze leefde.

En ze had haar zielsverwant gevonden: Danny Parish.

==

‘Heeft hij je leven gered?’ Nicola Kestle pakte het pakket dat Holly van thuis had gekregen; een kartonnen doos met Three Musketeer-repen, HoHo’s, Wacky Packages en het tijdschrift Teen Beat. Ze legde haar hand op het deksel om Holly tegen te houden en haar aandacht te krijgen. ‘Heeft Danny Parish je leven gered?’

Ze zaten op het bovenbed en genoten ervan dat ze met zijn tweeën in de hut waren, omdat iedereen na het avondeten naar het kampvuur was gegaan. Het enige licht kwam van een kleine lamp op batterijen die aan de paal van het bed hing en die hun schaduwen groot en dramatisch op de muur naast het open raam aftekende.

Holly bedacht dat het een prachtig onderwerp voor een schilderij zou zijn. Ze wilde dat ze met olieverf mochten werken in plaats van temperaverf in primaire kleuren. Het was onmogelijk om de kleurschakeringen ’savonds in de hut te vangen met blauwe, groene, rode, oranje en paarse temperaverf.

‘Ja.’ Holly knikte trots. Haar schaduw projecteerde de beweging in het groot op de muur, als een schreeuw. ‘Denk je dat dat betekent dat mijn leven vanaf nu van hem is?’

‘Tja,’ zei Nicola met een gefronst voorhoofd. Het licht accentueerde haar neus, waarvan ze zich erg bewust was. ‘In sommige culturen wel. Hoewel ik moet zeggen dat ik dat nooit goed heb begrepen. Ik bedoel, het kan heel lastig zijn als je iemands leven redt en hij zich daarna voor altijd aan je vastklampt, aanbiedt om je slaaf te zijn en de hele tijd voor je voeten loopt.’

De deur ging open en Lexi kwam binnen. Ze wierp één blik op hen en rolde met haar ogen.

‘Wat zijn jullie aan het doen?’

‘We praten gewoon.’ Nicola streek haar koperkleurige haar naar achteren, op de manier zoals ze altijd deed als ze verlegen werd.

‘Waarover?’

‘Dat gaat je niets aan!’ snauwde Holly. Ze klonk moediger dan ze zich voelde.

Een fractie van een seconde zag Lexi er geschokt uit. Ze had duidelijk niet verwacht dat Holly in opstand zou komen tegen de geweldige, machtige Lexi Henderson.

Mooi. Misschien dacht ze nu twee keer na voordat ze Holly pestte.

‘Hou je kop en ga je maar weer lekker volproppen,’ zei Lexi. Ze liep naar haar la, haalde er iets uit en stopte dat in haar zak. ‘Daar ben je tenslotte een expert in.’ Ze gooide haar hoofd naar achteren, waardoor het goudblonde haar golfde alsof ze in een shampooreclame speelde, stormde de deur uit en sloeg hem achter zich dicht.

‘Die is weg.’ Holly haalde de wikkel van een Marathon-reep. Ze wilde dat hij bevroren was, zodat ze hem tegen de muur kon gooien om hem in honderd stukken te breken, zoals op de verpakking stond. In plaats daarvan was het net een stevige Three Musketeers-reep. ‘We hadden het dus over Danny. Ik zou het niet erg vinden om hem de rest van mijn leven te volgen.’

Nicola snoof en stak haar handen in de lucht, net als haar schaduw. ‘Dan kun je maar beter achter Emily Delaney in de rij aansluiten.’

‘Wie?’

Nicola trok het chocoladelaagje van haar HoHo. ‘Je weet wel, die blonde begeleidster die een paar dagen geleden is aangekomen. Degene die heel erg kleine broekjes draagt?’

‘Er is geen nieuwe begeleidster.’

‘Jawel. Ze was vandaag bij de handvaardigheidsles. Ze droeg de gaafste schelpenketting die ik ooit heb gezien.’ Ze stopte de HoHo-chocolade in haar mond.

Holly had ineens geen trek meer. ‘Is ze mooi?’

Nicola knikte en begon de kale HoHo uit te rollen. ‘Ze lijkt sprekend op Stacey in T.J. Hooker.’

Holly voelde zich misselijk worden. ‘Heather Locklear?’

‘Yep.’

Holly pakte Nicola’s pols vast, waardoor ze het laatste stukje van haar HoHo liet vallen. ‘Meen je dat?’ Haar schaduw leek dik en log op de muur, en vormde een sterk contrast met Nicola’s ultradunne schaduw.

‘Hé!’ protesteerde Nicola. ‘Nu moet je me een nieuwe geven.’

‘Oké, maar ziet Emily er écht zo uit? Is ze echt zo mooi?’

‘Ja, hoezo? Ik dacht dat je blij zou zijn dat er iemand is die die stomme Brittany op haar nummer kan zetten.’

Dat was zo.

Het probleem was alleen dat Holly zich precies zo voelde als ze hoopte dat Brittany zich zou voelen: wanstaltig lelijk en absoluut niet in staat om te wedijveren met een meisje dat eruitzag als Heather Locklear. Plotseling leken de romantische fantasieën over Danny, die haar de hele dag als een zacht briesje hadden voortgedreven, vernederende woorden die op haar voorhoofd waren getatoeëerd.

Achter het open raam begonnen de krekels en kikkers nog meer lawaai te maken.

‘Ik ben ook blij,’ zei Holly zwakjes terwijl ze naar de Marathon-reep in haar hand keek.

Het hielp niet. De reep, de HoHo’s, de Juicy Fruit-kauwgom en al het andere favoriete snoepgoed dat haar moeder haar had gestuurd stonden allemaal in de weg van het enige dat ze echt wilde.

Danny Parish.

‘Weet je,’ zei ze zo nonchalant mogelijk. ‘Ik denk dat ik deze toch niet wil.’ Ze liet de chocolade over de rand van het bed vallen in de grote ijzeren emmer die ze als afvalbak gebruikten.

‘Ben je krankzinnig geworden?’ Nicola keek over de rand en klampte zich met twee handen aan de bedrand vast alsof ze erachteraan wilde springen. ‘Ik wilde hem wel. Het is beter dan cornedbeef, en je weet heel goed dat we dat morgenavond weer te eten krijgen.’

‘Dan eet ik gewoon niets,’ besloot Holly op dat moment. Iedereen zei altijd tegen haar dat ze ‘zo’n mooi gezicht’ had, en soms voegden ze er zelfs aan toe ‘als je maar een paar kilo kwijt kon raken’.

Ze haatte het deel van zichzelf dat bleef eten. Ze haatte het als mensen met medelijden en verachting naar haar keken, en ze haatte het gevoel als ze daarna een Twinkie of zo at nog meer. Het was stom van haar en ze wist het. Ze moest veranderen.

Nu was ze vastbesloten om dat te doen.

Ze zou een paar kilo afvallen, al was dat het laatste dat ze deed en misschien – heel misschien – was ze dan mooi genoeg om een jongen zoals Danny Parish te krijgen.

Hoofdstuk twee

==

Nu

==

‘Voor mij geen wijn,’ zei Holly Kazanov terwijl ze de menukaart aan de serveerster gaf. ‘Ik neem Seltzer met citroen of limoen.’

Randy Peterson, met wie ze sinds vier maanden een relatie had, knikte waarderend, bestelde biefstuk met champignonsaus en een fles Cakebread cabernet sauvignon en gaf de menukaart terug. Hij keek de serveerster na – een roodharige vrouw, gekleed in een zwart broekpak, waardoor vrouwen met haar figuur eruitzagen als jongens – en richtte zijn aandacht daarna weer op Holly. ‘Dat was een goede keus,’ zei hij.

Holly keek de serveerster na. ‘Wat was een goede keus?’ De broek? Dat vond Holly niet. Die zat te strak, waardoor ze dikker leek dan ze was, als een vrouw op een schilderij van Fernando Botero.

Holly voelde zich op dat moment zelf ook een groot, dik Botero-onderwerp.

‘Je dieet. Ik wilde niets zeggen, maar ik ben blij dat je een gezonde keuze hebt gemaakt.’

Ze keek hem doordringend aan. ‘Waar heb je het over?’

Hij fronste zijn voorhoofd. De zandkleurige wenkbrauwen gaven zijn gezicht een bezorgde uitdrukking. ‘Je hebt kip besteld en neemt geen wijn. Dat betekent volgens mij dat je op dieet bent. Klopt dat?’

‘Moet dat kloppen?’ Plotseling had ze het gevoel alsof haar buik vijftien centimeter groeide en haar katoenen jurk ineens twee maten kleiner was. Daarnet was ze nog tevreden geweest over zichzelf, maar door Randy’s opmerking begon haar zelfvertrouwen onmiddellijk te wankelen.

Had hij in de gaten gehouden wat ze allemaal at?

‘Lieverd.’ Hij stak zijn hand uit en legde hem op de hare. Zijn vingers waren lang en liepen spits toe, in tegenstelling tot de volgepropte worstjes die aan haar handen zaten. ‘Ik wil alleen het beste voor je.’

‘Je vindt me dus dik.’ Begonnen haar ringen echt strakker te zitten?

‘Nee, nee, je bent... wat is het woord ook alweer? Van die schilder die portretten van mollige vrouwen maakt?’

Holly voelde zich misselijk worden. ‘Rubensiaans?’

Hij knipte met zijn vingers en wees daarna met één vinger naar haar alsof het de loop van een geweer was. ‘Dat is het! Je weet alles van kunst.’

Dat moest ook. Ze was tenslotte de eigenares van de Macomb Galerie in Macomb Street in Northwest DC. Het was het enige dat haar interessant had geleken na haar studie kunstgeschiedenis.

In dit gesprek werd al haar ervaring teruggebracht tot de informatie dat Randy vond dat ze, in het gunstigste geval, ‘mollig’ was. Mensen bedoelden veel dingen als ze ‘rubensiaans’ zeiden, en als ze iets van de kunst van Peter Paul Rubens wisten hoefde dat niet per se ‘grote dikke walvis’ te betekenen, maar Randy had ronduit gezegd wat hij bedoelde.

Aan zijn opmerking ‘die schilder die portretten van mollige vrouwen maakt’ had hij nog net niet toegevoegd ‘net zo mollig als jij’.

Het was duidelijk geen indicatie dat hij haar sexy vond.

‘Ik weet niet zeker of dat zo vleiend is,’ zei ze met een kort, humorloos lachje. Ze wilde niet tegen hem snauwen. Ze wilde gewoon niet dat hij haar dik noemde.

‘Ik wil dat je gezond bent.’ Hij kneep in haar hand. ‘Ik wil namelijk dat je nog heel lang bij me blijft.’

De tijd bevroor.

Had hij het over een verloving?

Trouwen?

Als dat zo was, hoe moest hij dan ooit een ring vinden die om haar potsierlijke vingers paste?

Ze had de afgelopen vier maanden verschillende keren gedacht dat hun relatie misschien had wat nodig was om blijvend te zijn. Ze had gehoopt dat Randy hetzelfde gevoel had, maar ze had er niets over gezegd.

Dat kon ze niet. Ze kon nog steeds niet geloven dat ze zoveel geluk had dat een aantrekkelijke man zoals Randy geïnteresseerd in haar was en ze was bang dat ze haar geluk te veel op de proef stelde als ze op meer hoopte.

Toch kon ze daar niets aan doen.

‘Wow,’ fluisterde ze, zowel opgewonden als vernederd. Het was een vreemde combinatie van gevoelens. Ze wilde zich in zijn armen storten en tegelijkertijd wegrennen.

Wegrennen zou echter een heel slechte keus zijn. Nu ze dit gesprek hadden, mocht hij haar absoluut niet hijgend weg zien waggelen.

Hij keek in haar ogen en kneep in haar hand. ‘Voel jij hetzelfde?’

‘Ja. Zeker. Ik kan me absoluut...’ Ho! Ze overdreef. ‘Ik ben benieuwd waar het eindigt.’

Hij schonk haar een halve glimlach, waardoor de lachrimpels rond zijn linkeroog duidelijker zichtbaar werden en hij haar aan George Clooney deed denken. ‘Is dat alles? Je wilt gewoon afwachten? Of wil je ervoor gaan?’

‘Ik wil ervoor gaan!’ Hemel, ze klonk als een deelnemer aan een spelletjesshow. Ik wil ervoor gaan, Pat Sajak! Geld! Veel geld!

Randy keek echter naar haar alsof ze zijn droomvrouw was. ‘Ik denk dat je op de goede weg bent. Aha...’ Hij leunde achterover terwijl de serveerster hun eten bracht. ‘Perfecte timing.’

De serveerster zette de Cholesterol Special voor Randy neer en gaf de gegrilde kip die onopzettelijk naar een huwelijk leek te leiden aan Holly.

Stel dat ze biefstuk had besteld? Of pasta? Stel dat ze pasta met extra kaas had besteld, zoals ze meestal deed? Of een salade met een extra portie schimmelkaas? Stel dat ze iets had gedaan waaruit Randy had geconcludeerd dat ze niet voldoende geïnteresseerd was in haar gezondheid en een lang leven naast hem leiden?

Zou dit gesprek dan ook hebben plaatsgevonden?

Had het noodlot haar net getest?

En als dat zo was... was ze dan geslaagd? Ja toch?

Ze at maar de helft van haar kipfilet en liet de rijst helemaal liggen. Randy zei niets, maar ze dacht dat ze hem een paar keer trots naar haar zag kijken.

Ze deed het voor hem en hij waardeerde dat. Het was hartverwarmend.

Gedurende de rest van de maaltijd werden de happen die ze nam kleiner naarmate hij vaker naar haar keek. Het was de meest bevredigende maaltijd die ze ooit had gegeten.

==

‘Je hebt me zo opgewonden gemaakt.’ Randy trok zijn overhemd uit, vouwde hem op en legde hem op het cederhouten nachtkastje aan zijn kant van het bed. ‘Je weet niet half...’ Hij gleed met zijn handen van Holly’s schouders langs haar rug naar beneden en maakte haar beha deskundig los.

Holly bloosde van trots en voelde zich opgewonden worden. ‘Ik doe nog niet eens iets.’

‘Je hoeft niets te doen. Het komt gewoon door jou. En deze hele avond.’ Hij hield zijn adem in terwijl hij zijn broek open ritste.

Holly vond eigenlijk dat zij dat moest doen, maar de laatste keer dat ze het had geprobeerd, was zijn ondergoed in de rits vast komen te zitten en, om een lang verhaal kort te maken, was de sfeer verdwenen.

‘Je bent gewoon fantastisch,’ ging hij verder.

‘Jij ook.’ Ze kuste hem.

Hij beantwoordde haar kus hartstochtelijk en legde zijn handen op haar schouders voordat hij zich lang genoeg van haar losmaakte om zijn broek uit te trekken en hem over de houten valet naast het bed te hangen.

Holly trok haar katoenen jurk uit en liet hem rond haar voeten vallen.

Hij keek eerst naar de jurk en daarna naar haar, kuste haar opnieuw en duwde haar op het bed. Hij pauzeerde heel even om het licht uit te doen en gaf haar daarna zijn volledige aandacht.

Het was de meest opwindende vrijpartij die ze ooit had meegemaakt.

==

Toen hij na afloop in de badkamer was, lag ze in bed na te denken over wat er vanavond precies was gebeurd.

Ze wilde iemand bellen, haar vriendin Kim of... Nee, ze wilde Nicola bellen. Nicola woonde al jaren in Los Angeles, en ze had veel verstand van mannen en relaties en zo. Nicola was erg succesvol, en ze zou ongetwijfeld een mening hebben over deze dag, die zo normaal was begonnen.

Holly keek naar de wekker. Het was kwart over negen en Randy was inmiddels drie minuten in de badkamer. Meestal bleef hij zes minuten weg, maar ze wist het niet zeker. Hemel, ze wist niet eens wat hij daarbinnen deed, maar wat het ook was, elke keer als ze hadden gevrijd sprong hij uit bed en ging naar de badkamer.

Soms duurde het wat langer, en een enkele keer kwam hij sneller naar buiten. Ze wilde niet aan het bellen zijn als vanavond een van die avonden was, dus bleef ze in de kussens liggen, keek naar de veranderende schaduwen op het plafond en vroeg zich af hoe de avond verder zou verlopen.

‘Sorry,’ zei hij toen hij in een badjas uit de badkamer kwam. ‘Ik wilde me even opfrissen.’

Dat was het dus. Holly lachte. ‘Kon je niet wachten tot je mij van je afgewassen had?’

Hij trok zijn badjas uit, hing hem aan de bedstijl en ging weer naast haar onder de lakens liggen. Hij had zijn onderbroek aangetrokken en ze voelde zich erg naakt. ‘Reinheid van de ziel begint met reinheid van het lichaam, zo gaat het spreekwoord toch?’ Hij kuste het puntje van haar neus.

‘Dat klopt.’

‘Een van de dingen waarvan ik hou is dat je zo begripvol bent.’ Hij trok haar dichter naar zich toe.

Een van de dingen waarvan hij hield? Ze hadden nog nooit tegen elkaar gezegd dat ze van elkaar hielden en door alle opwinding van vanavond was ze dat kleine detail op de een of andere manier vergeten.

Nu hij het had gezegd – nu ja, min of meer – kon ze met iets meer zelfvertrouwen proberen opheldering te krijgen.

Holly lag in de kromming van zijn arm, streelde met haar vingers over zijn gladde, onbehaarde borstkas en probeerde voldoende moed bij elkaar te rapen om openhartig te zijn. ‘Toen je zei dat je wilde dat ik nog heel lang bij je blijf...’ Het was het perfecte moment om veelbetekenend in zijn ogen te kijken, maar ze kon het niet. Stel dat hij haar belachelijk maakte? Ze wilde niet dat hij een nauwkeurig beeld kreeg van haar brandende vernedering. ‘Hoelang had je daarbij in gedachten?’ Zo. Dat was goed. Niet te behoeftig, een beetje flirterig en absoluut open voor interpretatie.

Hij pakte haar hand vast. ‘Kijk me eens aan.’

Ze deed het.

Hij glimlachte de glimlach waarvan ze zo hield. Het bruin van zijn ogen leek te verduisteren tot inktzwart. ‘Vraag je me of ik met je wil trouwen?’

Ze snakte naar adem. Ja, op een bepaalde manier had ze dat waarschijnlijk inderdaad gevraagd, maar het was niet haar bedoeling geweest om er zo open voor uit te komen.

En nu hij haar had gevraagd of ze dat had gevraagd... zou er dan een aanzoek op haar antwoord volgen? Of zou het verhaal aan het eind van de avond zijn dat zij hem een aanzoek had gedaan?

Ze slikte. Dit was niet de manier waarop ze wilde dat het zou gaan. ‘Tja... ik denk dat ik me gewoon afvraag wat jij in gedachten hebt.’ Ze haalde haar schouders op, wat onhandig was, gezien de positie waarin ze lag. ‘Ik heb er eigenlijk niet verder over nagedacht.’

‘Hmm.’ Hij keek naar het plafond en klakte nadenkend met zijn tong voordat hij haar een nieuwe vraag stelde. ‘Denk je dat je met me wilt trouwen?’

Haar adem stokte zo lang dat ze heel even in paniek raakte. Was dít een aanzoek? Het voelde niet echt zo, maar aan de andere kant had niemand haar ooit een aanzoek gedaan. Hoe moest ze dan weten hoe dat voelde?

Misschien was het de hele tijd een aanzoek geweest en bleef zij het in de war schoppen.

‘Ik weet het niet.’ Ze besloot dat ze het beste op veilig kon spelen. ‘Dat zou je aan me moeten vragen.’

‘Stel dat ik dat inderdaad doe?’

‘Doe je dat?’

Hij rolde op zijn zij en ze zakte met haar gezicht naar hem toe op het matras. ‘Stel dat we het een preverloving noemen?’

‘Een preverloving.’ Op de een of andere manier was dit niet het magische moment dat ze zich altijd had voorgesteld. ‘Wat betekent dat?’

Hij raakte haar wang aan. ‘Dat het afhangt van jouw gezondheid.’

Ze trok zich terug. ‘Ik bén gezond. Jezus, Randy, je doet net alsof ik verslaafd ben aan sigaretten en speed.’

‘Suiker kan net zo verslavend zijn.’

‘Ik eet niet veel suiker!’

‘Ssst.’ Hij schudde zijn hoofd zachtmoedig, alsof hij zijn geduld bewaarde tegenover een kind dat zich belachelijk gedroeg. ‘Je hebt vanavond zelf gezegd dat je op dieet bent en dat je gezondere keuzes wilt maken, zodat je lang blijft leven.’ Hij pakte haar hand en liefkoosde haar linkerringvinger met zijn duim en wijsvinger.

‘J-ja.’ Uiteindelijk hád ze zoiets gezegd.

‘Ik wil dat je dat lange leven met mij doorbrengt. En ik wil je helpen je doel te bereiken.’

‘Wat bedoel je nu eigenlijk?’ vroeg ze. ‘Precies.’ Hij had vanavond genoeg vage suggesties gedaan.

‘Jij raakt wat gewicht kwijt.’ Hij fronste zijn voorhoofd en stak zijn onderlip naar voren. ‘Laten we zeggen, ik weet het niet, een kilo of vijftien?’

‘Víjftien?’ Ze was maar één meter 62. Als ze vijftien kilo kwijtraakte, zou ze het figuur van een kind hebben. ‘Hoe dik denk je eigenlijk dat ik ben?’

Hij aarzelde heel even – dat dacht ze in elk geval – en ging daarna verder. ‘Goed, laten we zeggen tien kilo. Als je tien kilo kwijt bent verloven we ons. Officieel.’

‘Ik...’ Wat? Dit was zowel opwindend als afgrijselijk. Het was een avond vol tegenstellingen. Ze wilde niet dat haar eerste verloving werd bedorven door lichaamsbeeldkwesties, maar aan de andere kant... Wacht eens, waarom dacht ze trouwens eerste verloving?

Dit zou haar enige verloving zijn.

En wat hij zei was eigenlijk heel redelijk. Hij wilde dat ze gezond was, zodat ze lang zou leven en ze samen oud konden worden. Het was eigenlijk een prachtige gedachte. Met een heel liefhebbende bedoeling.

Waarom gedroeg ze zich dan als zo’n veeleisende klier?

‘Oké dan,’ zei ze, terwijl ze heftiger knikte naarmate ze gewend raakte aan het idee. Veel vrouwen vielen af om in hun trouwjurk te passen. Het was heel gezond en normaal om dat te willen.

‘Doe je het?’ vroeg hij. Hij keek haar zo indringend aan dat ze zich duizelig voelde worden.

‘Ik doe het,’ zei ze vastberaden, waarna ze lachte en haar armen om hem heen sloeg en hem boven op zich trok. ‘Ik doe het.’

==

‘Je mag me feliciteren! Ik ben preverloofd!’ Holly keek naar Lacy Schmidt, die over een kist schilderijen gebogen stond die ze net hadden gekocht bij een openbare verkoop. Ze hoopte altijd een Rembrandt of een Monet te vinden, maar de beste aankoop die ze tot nu toe had gedaan was een koeienschilderij van Mark Strauss ter waarde van vijfenveertigduizend dollar. Vijfenveertigduizend dollar was geen bedrag om je neus voor op te halen, maar het was niet bepaald vijfenveertig miljoen.

Lacy trok een gepiercete wenkbrauw op. ‘Preverloofd.’

‘Ja!’

‘Wat is preverloofd in vredesnaam?’

Een ander zou ontmoedigd kunnen raken door Lacy’s minder enthousiaste reactie, maar Holly wist dat Lacy gewoon zo was. Altijd. Ze was klein, rond en energiek, met roze haar en meerdere piercings. En hoewel ze een kunstenares was, had ze ‘iets’ tegen het arrogante gedrag van de meeste artiesten met wie ze te maken hadden.

Lacy stond bovendien altijd klaar met kritiek. Je zou kunnen zeggen dat ‘pessimistisch’ haar standaardinstelling was.

‘Het betekent dat we ons gaan verloven,’ zei Holly.

Lacy keek haar aan; haar roze stekelhaar stond rechtop alsof het uitroeptekens waren. ‘Wanneer?’

‘Ik weet het niet.’ Ze wilde niet over het afvalproject beginnen. Andere mensen zouden het misschien niet begrijpen. ‘Binnenkort.’

‘Dat is het stomste dat ik ooit heb gehoord.’ Lacy begon weer spijkers uit de houten kist te halen, maar omdat ze niet iemand was die het erbij liet zitten als ze het ergens niet mee eens was, stopte ze weer. ‘Dat is net zoiets als een preloterijwinnaar.’

‘Nee, dat is niet zo. Je weet nooit of je de loterij gaat winnen. Achteraf kun je misschien terugkijken en je de tijd herinneren waarin je een preloterijwinnaar was, maar je kunt niet van tevoren zeggen dat je dat bent.’

‘En op welke manier is dat anders? Weet je zeker dat je je gaat verloven?’

‘Ja.’ Was ze dat? ‘Absoluut.’

‘Waarom noem je het dan niet verloofd?’

Ze tilden samen een schilderij uit de kist en begonnen de verpakking eraf te halen.

‘Omdat “verloofd” suggereert dat je al een datum hebt vastgesteld.’

‘Dat is niet zo. Ik ken mensen die jarenlang verloofd zijn geweest.’

Holly trok haar wenkbrauwen op.

‘Ik weet het,’ zei Lacy terwijl ze verderging met uitpakken. ‘Dat is een heel andere discussie. We praten nu over jou. Het gaat dus niet om de datum, en ik zie dat je geen ring draagt.’

‘Nog niet.’

‘Tuurlijk.’ Lacy snoof. ‘Pas als je verloofd bent.’

Hoewel dit precies was wat ze had verwacht van Lacy, begon ze de moed een beetje te verliezen. ‘Ik ben het bijna! Je begrijpt het niet, Randy en ik hebben hier een heel gesprek over gehad. We hebben een afspraak gemaakt.’

‘Om preverloofd te zijn.’

‘Precies.’

‘Dus je weet zeker dat het gaat gebeuren.’

Tien kilo. Ze had het eerder gedaan, ze kon het opnieuw. ‘Ja.’

‘Dan kun je net zo goed zeggen dat ik predood ben.’

Holly staarde Lacy aan. ‘Dat klopt.’

Lacy dacht even na en haalde daarna haar schouders op. ‘Goed. Dan hoop ik dat je mijn prefelicitaties aanvaardt.’

‘Dank je.’ Holly glimlachte. ‘Was dat nu zo moeilijk?’

‘Behoorlijk, ja.’ Lacy had zo’n uitgestreken gezicht dat Holly niet zeker wist of ze haar in de maling nam.

Zo ging het echter meestal met Lacy. Holly koos ervoor om te denken dat ze een grapje maakte.

Het leek op dit moment het beste om van onderwerp te veranderen, zodat Lacy haar humeur niet kon verpesten. ‘Deze is mooi,’ zei ze terwijl ze het stof voorzichtig van een stilleven in olieverf veegde. ‘Mensen houden van stillevens.’

‘Ik vind het gewoon niet prettig dat die klootzak je wijsmaakt dat preverloofd zijn een goed idee is,’ zei Lacy abrupt.

Holly was overdonderd. ‘Wat zeg je? Die klootzak?’

‘Sorry.’ Dit keer klonk Lacy alsof ze het meende. ‘Het klinkt in mijn oren alsof hij er niet mee door wil gaan en ik wil niet dat je teleurgesteld raakt. Zo. Ik heb het gezegd. Je mag me erom haten als je dat wilt, maar ik heb het in elk geval gezegd.’

Holly glimlachte. Ze kon zich niet herinneren dat Lacy ooit zoveel warmte had getoond. ‘Geeft het je een beter gevoel als je weet dat ík degene ben die de verloving wil uitstellen?’ Het was niet helemaal waar, maar bijna. Het was te vroeg om te trouwen, wat betekende dat het ook te vroeg was om zich te verloven. Bovendien was het hele gezondheidsproject voor haar bestwil en niet voor hem, dus als ze erover nadacht, stond ze net zo voor honderd procent achter het idee als Randy.

‘Is dat zo?’

‘Ja.’ Holly pakte een snijmesje en sneed de verpakking van een ander schilderij voorzichtig open. Dat was beter dan haar polsen. Ze wilde niet naar Lacy kijken, hoewel ze geloofde wat ze tegen haar zei. ‘Ja, dat is zo. En laten we nu weer aan het werk gaan. Tijd is geld enzovoort.’

==

Holly’s ouders en haar broer reageerden hetzelfde als Lacy. Haar moeder had geprobeerd opbouwend te zijn. Ze vroeg of ze het leuk zouden vinden om te trouwen op hun boot in Tampa, maar er klonk twijfel over de hele kwestie in haar stem door.

Haar vader was zo in de war over de betekenis van preverloofd zijn dat ze er spijt van had dat ze erover was begonnen.

En haar broer Sam vertelde haar onomwonden dat ze een idioot was, hoewel hij dat even later afzwakte. ‘Nee, echt, als jij gelukkig bent, is dat het enige dat belangrijk is. Ik steun je in alles wat je doet.’

Het was een fijn moment, maar ook een beetje zielig.

Bijna onmiddellijk nadat ze haar status op Facebook had veranderd van holly kazanov baalt ervan dat haar ipod stuk is in holly kazanov is preverloofd ging haar mobiel.

‘O mijn god, ben je preverloofd?’ Het was Nicola, de meest bemoedigende persoon die Holly kende.

‘Ja!’ gilde Holly. Ze liep van haar bureaustoel naar haar bed om aan een lang, roddelachtig gesprek met haar oudste vriendin te beginnen. ‘Dat klopt!’

‘Vertel me er alles over. Wie is het? Hoe is hij? Hoe ziet hij eruit? En wat is het verschil tussen een preverloving en een verloving?’

De moed zonk Holly een beetje in de schoenen. Ze had gehoopt dat Nicola het zonder uitleg zou begrijpen. Aan de andere kant moest ze toegeven dat een preverloving niet bepaald standaard was. Ze wist dat Nicola het zou begrijpen zodra ze het een beetje had uitgelegd. ‘Tja, we hebben min of meer afgesproken dat we ons gaan verloven.’

‘Waarom? Moet hij sparen voor een ring?’

‘Nee.’ Verdomme! Dat was de perfecte uitleg voor Lacy geweest. Ze was echter niet van plan om tegen Nicola te liegen. Misschien was dat omdat ze elkaar al zo lang kenden, misschien kwam het door de afstand tussen hen, maar Nicola was de enige persoon van wie Holly altijd het gevoel had dat ze haar de waarheid kon vertellen. ‘Kan ik eerlijk tegen je zijn?’

‘Dat is je geraden.’

‘Ik wil afvallen voordat we ons officieel verloven.’

‘Hmm.’ Er viel een lange stilte en Holly had het gevoel alsof de elektriciteit via de telefoonleiding tussen hen heen en weer schoot – of via lucht in Holly’s geval, omdat zij een draadloze telefoon had. ‘Hij heeft dus gevraagd of je met hem wilt trouwen en jij hebt gezegd dat je eerst een paar kilo wilt afvallen?’

‘Min of meer.’ Holly’s schouders zakten een beetje. ‘Oké, niet helemaal. Het was eerder andersom...’

Ze vertelde het hele verhaal aan Nicola. Het etentje, het misverstand over het dieet, Randy’s reactie en het gesprek daarna. Nu ze het op deze manier vertelde, kreeg Holly het idee dat het allemaal een gelukkig toeval was dat aan het lot toe te schrijven was.

Nicola aarzelde echter. ‘Waarom wil hij dat je afvalt voordat jullie je gaan verloven?’

‘Zo is het niet. Het kwam gewoon zo uit. Hij heeft geen voorwaarden gesteld op een doe-het-en-we-gaan-ervoor, doe-het-niet-en-je-kunt-het-vergeten-manier.’

Er viel een stilte. ‘Je hebt dat eerder gedaan, weet je.’

‘Wat?’

‘Jezelf veranderen voor een man.’

‘Wanneer?’ Holly rechtte haar rug. Dat had ze níét gedaan. ‘Noem één keer.’

‘Andy Tervis, die wilde dat je met hem ging skaten, hoewel je hem had verteld dat je absoluut niet sportief was en dat het je een naar voorgevoel gaf.’

‘Dat was een kwestie van dingen samen doen,’ betoogde Holly. ‘Hij heeft me er niet toe gedwongen.’ Het was al acht jaar geleden gebeurd en haar stuitje deed nog steeds pijn.

‘Goed. Seth Goldstein dan, die wilde dat je je tot het jodendom bekeerde voordat hij met je uit wilde gaan.’

‘Goldbérg, en hij eiste het niet.’

‘Was hij met je uitgegaan als je je niet in zijn geloof had verdiept?’

Misschien niet. ‘Het was interessant om een andere religie te bestuderen,’ zei Holly ontwijkend. ‘Ik heb er geen spijt van.’

Nicola zuchtte. ‘Hol, tijdens het vakantiekamp heb je zelfs een hongerdieet gevolgd omdat je wilde dat Danny interesse in je kreeg.’

‘Danny Parish.’ Holly kon een glimlach niet onderdrukken. ‘Hemel, hij was zó knap, vond je niet?’

‘Dat was hij inderdaad.’

‘Ik vraag me af wat er met hem is gebeurd.’

‘Hij is getrouwd met een mollig meisje en heeft een stel gelukkige, gezonde kinderen.’

Holly snakte naar adem. ‘Hoe weet je dat?’

‘Ik weet het niet, maar dat is wat slimme mannen doen.’

‘Randy is een slimme man,’ zei Holly. ‘Daarom wil ik hem vasthouden. Maar geloof me, Nic, er is niets mis mee om een paar kilo kwijt te raken voordat ik me verloof. Als ik er niet over was begonnen, zouden we dat gesprek helemaal niet hebben gehad.’ Dat dacht ze tenminste. ‘Ik beloof je dat hij me geen ultimatum heeft gesteld.’

‘Goed zo, je maakte me even ongerust.’

‘Zo is hij helemaal niet.’

‘Je doet dit dus voor jezelf en niet voor hem.’

‘Ja, absoluut.’ Misschien zei ze het een beetje te nadrukkelijk, maar Nicola merkte het niet.

‘Dan feliciteer ik je met je preverloving.’

‘Dank je. En vertel nu eens iets over jou. Hoe staat het leven tegenwoordig in Hollywood?’

‘Druk. Ik heb morgen een heel belangrijke auditie voor een film van Steve Carrell. Het kan mijn grote doorbraak worden.’

‘Je hebt je grote doorbraak toch al gehad?’ vroeg Holly met een glimlach.

Er viel een stilte. ‘Ik bedoel dat het een enorme kans zou zijn.’ Nicola klonk plotseling gespannen en Holly realiseerde zich dat ze haar waarschijnlijk per ongeluk had beledigd door te insinueren dat het te laat was voor grote successen. ‘Ik bedoelde er niets mee...’

‘Ik weet het.’ Nicola zuchtte. ‘Het is gewoon altijd zo’n gestres om naar audities te gaan. De voorbereiding, in een ruimte vol mensen zitten die mooier zijn dan ik, het wachten... Ik wilde dat ik accountant had willen worden.’

Holly lachte. ‘Daar is tegenwoordig erg veel vraag naar.’

‘Jammer dat ik nauwelijks kan rekenen.’ Nicola lachte en het gesprek ging over op de kleine details van hun leven.

Tijdens de twintig jaar die hun vriendschap al duurde, waren er lange periodes geweest waarin ze niet met elkaar hadden gepraat, maar ze stonden altijd voor elkaar klaar. En telkens als ze de tijd namen om uitgebreid met elkaar te bellen, was het alsof ze elkaar net nog hadden gesproken.

Holly vond dat troostend. Het was net alsof ze haar eigen persoonlijke Lieve Lita aan de andere kant van het land had, iemand die ze midden in een koude donkere nacht kon bellen en die vrolijk opnam in het warme licht van de tegenoverliggende kust.

Tot nu toe had Holly nooit iets achtergehouden voor Nicola. Ze was altijd helemaal eerlijk geweest, wat er ook gebeurde. Misschien kwam dat doordat de gebeurtenissen gewoonlijk helemaal en overduidelijk buiten haar macht lagen. Als haar kelder onderliep door een stortbui, als ze te horen kreeg dat ze minder uren zou gaan werken, als ze zakte voor een examen omdat haar stomme professor de vragen had gebaseerd op materiaal dat hij nog niet had besproken (ze zou tot de dag dat ze stierf volhouden dat het haar fout niet was geweest), kon ze daarover vertellen zonder dat ze in een ongunstig daglicht kwam te staan.

Maar als haar vriend in Nicola’s ogen esthetische voorwaarden verbond aan hun relatie, had ze het gevoel dat ze daar niet helemaal eerlijk over kon zijn, hoewel Randy dat niet precies had gedaan. Ze geloofde het zelf min of meer als ze Lacy en Nicola vertelde dat ze het volkomen eens was met dit plan.

Stiekem twijfelde ze daaraan. Vond ze het echt geen probleem? Of wilde ze zo graag een echtgenoot, kinderen, een huis en een tuin met bloeiende azalea’s in het voorjaar dat ze, nu ze drieëndertig was, bereid was tot opofferingen om dat allemaal te krijgen?

Zelfs enigszins vernederende opofferingen.

Ze dacht er even over na en verwierp het daarna. Het was namelijk waar wat ze tegen Nicola had gezegd. Randy had haar geen ultimatum gesteld. Ze was het ermee eens geweest. Ze had voor honderd procent aan het gesprek deelgenomen en ze had besloten te veranderen.

Bovendien was het een verandering waarmee ze haar hele leven al worstelde. Ze was te snel tevreden met haar figuur. Elke keer dat ze stopte met diëten verviel ze in dezelfde fouten en zat ze letterlijk en figuurlijk weer met haar hand in de koektrommel.

Daar moest ze mee stoppen. Ze wílde ermee stoppen en haar gewicht onder controle hebben. Toch?

Hoofdstuk drie

==

Kamp Catoctin, Pennsylvania

Twintig jaar geleden

==

‘Ik wilde dat ik make-up had,’ fluisterde Nicola tegen Holly.

Ze zaten zoals gewoonlijk op Holly’s bovenbed en keken naar Lexi, Tami en Sylvia, die giechelden terwijl ze poeder en oogschaduw en allerlei andere gave dingen in glanzende plastic doosjes met grappige namen in hippe letters op hun gezicht smeerden.

‘We mogen geen make-up in het kamp,’ zei Holly. Ze klonk min of meer blij dat ze het niet hoefde te proberen. ‘Dan krijgen we problemen.’

Nicola rolde met haar ogen. ‘Alsof Brittany iets merkt wat niet met Danny Parish te maken heeft.’

‘Ze lijkt ook niet in de gaten te hebben dat Emily Delaney aan hem vastgeplakt zit.’ Holly zuchtte en leunde achterover. ‘Trouwens, ik ga vanavond niet. Ik kan niet.’

‘Wát?’ Er was vanavond een dansavond in het jongenskamp Echo Lake en Nicola had zich al drie keer omgekleed om er op haar best uit te zien, in de hoop dat Steve Grudberg er dit jaar weer zou zijn. ‘Je móét mee. Ik kan niet alleen gaan!’

‘Ik heb buikpijn.’

‘Als dat zo is, komt het doordat je de hele week niets hebt gegeten.’ Dat was ook iets wat Brittany, de ergste kampbegeleider ter wereld, niet had gemerkt. Holly volgde een hongerdieet. Nicola begon zich eigenlijk nogal zorgen te maken over Holly, tot ze vanmiddag was gezwicht en drie HoHo’s had gegeten.

‘Dat is niet waar, ik eet wel!’

‘Je meent het!’ kweelde Sylvia vanaf de grond. Lexi, Tami en zij giechelden en gingen verder met hun make-up en geroddel.

Nicola zag dat Holly vuurrood was geworden.

‘Dat zal dan wel,’ zei ze snel in een poging Holly’s verlegenheid uit te wissen. ‘Ik heb er alleen heel erg naar uitgekeken om... je weet wel.’ Ze liet haar stem dalen. ‘Steve Grudberg te zien. En het is stom als ik daar helemaal in mijn eentje sta te hopen dat hij me ziet staan.’

‘Vraag hem dan om met je te dansen.’

‘Ja, hoor.’

‘Ik meen het.’ Holly vergat haar namaakbuikpijnstem. ‘Als hij weigert, hoef je hem nooit meer te zien als je dat niet wilt.’

Nicola schudde haar hoofd. ‘Als ik hem vraag en hij weigert, dan komt hij waarschijnlijk naast me wonen.’

Holly lachte, waarmee heel duidelijk werd dat ze niet echt ziek was en dat ze niet wilde gaan omdat ze verlegen was. ‘Luister, je wilt toch actrice worden?’ vroeg ze.

‘Ja, maar wat heeft dat hiermee te maken?’

‘Vanavond spéél je gewoon dat je de meest zelfverzekerde persoon ter wereld bent. Doe net alsof je Steves vriendin bent en dat hij niet kan wachten tot hij je ziet. Als je daar komt, doe je net alsof hij ontzettend blij is dat hij je ziet.’

Net zoals jij speelt dat je ziek bent? dacht Nicola, maar ze zei niets. Ze voelde zich in de steek gelaten omdat Holly niet met haar meeging, maar ze kende haar goed genoeg om te weten dat als ze eenmaal iets had besloten, zoals dat ze vanavond niet ging, ze niet van mening zou veranderen. ‘Dat is belachelijk.’

‘Dat is het helemaal niet. Ik heb gehoord dat dat Diane Keatons geheim is. Ze doet alsof ze al in de situatie zit, en als ze haar rol dan moet spelen is het net alsof het echt is.’

Nicola was een enorme fan van Diane Keaton. Ze had Annie Hall al heel vaak gezien, ook al was Woody Allen een griezel. ‘Goed, ik probeer het,’ zei ze half overtuigd.

‘Mooi.’

Er verstreken een paar minuten waarin het gebabbel van de andere meiden en het gezoem van een vlieg die door de gescheurde hor voor het raam naar buiten probeerde te komen de enige geluiden waren.

‘Weet je zeker dat je niet meegaat?’ probeerde Nicola opnieuw.

Holly deed duidelijk een bewuste poging om te kreunen. ‘Nee, ik voel me echt niet goed.’

De stomme vlieg bleef tegen de hor vliegen.

Holly dacht waarschijnlijk dat Nicola net zo stom was als die vlieg als ze geloofde dat ze in haar smoes trapte.

Als Nicola in Holly’s plaats was geweest, was ze meegegaan om haar vriendin te helpen, ook al wilde ze niet.

Ze voelde zich gekwetst omdat Holly niet hetzelfde voor haar wilde doen.

‘Dan moet je maar naar de ziekenzaal gaan,’ daagde Nicola haar uit. Ze wist dat het onaardig was, maar ze hoopte dat ze Holly’s besluit daarmee kon veranderen. ‘Misschien is het ernstig.’

Holly haalde haar schouders op. ‘Ik heb waarschijnlijk iets verkeerds gegeten.’

‘Maar je hébt nauwelijks iets gegeten.’ Nicola zag de kans om haar punt volkomen duidelijk te maken en haar acteertalent te oefenen. Ze probeerde heel bezorgd te kijken. ‘Als je had ontbeten of geluncht, zou ik misschien denken dat het iets is wat je hebt gegeten, maar...’ Ze haalde haar schouders op en liet haar conclusie als een tennisbal op Holly’s speelhelft vallen. ‘Als je te ziek bent om naar de dansavond te gaan...’

Holly’s wenkbrauw trilde. ‘Oké, ik ga al.’

‘Naar de dansavond?’

‘Ik dacht het niet!’ Het was een verhitte reactie voor iemand die zo ‘verzwakt’ was door ziekte. ‘Naar de ziekenzaal natuurlijk.’

De teleurstelling doofde Nicola’s hoop, maar ze was niet verrast. ‘Ik ga met je mee.’

‘Nee, dat hoeft niet, ik kan er zelf naartoe. Jij moet je klaarmaken.’ Holly kwam overeind en begon naar beneden te klimmen. Nicola vroeg zich voor het eerst af of ze misschien echt ziek was, omdat ze Lexi, Sylvia en Tami normaal gesproken nooit zo’n gouden kans zou geven om haar belachelijk te maken.

‘Kijk uit!’ riep Sylvia terwijl ze haar armen voor haar gezicht kruiste. ‘Als ze valt, zijn we er allemaal geweest!’

De andere meiden lachten natuurlijk en Lexi voegde eraan toe: ‘Misschien moet je al dat snoep niet oppotten, Holly. Als je af en toe eens zou delen, zou je niet zo dik worden.’

‘Ik déél wel.’ Holly trok met een rood gezicht aan haar broek, die tijdens het naar beneden klimmen tussen haar billen was gekropen. ‘Alleen niet met bitches zoals jullie!’

Nicola hapte inwendig naar adem. Holly had bitches tegen ze gezegd! Recht in hun gezicht! Het was schokkend. En natuurlijk heel gaaf, maar vooral schokkend.

Als Brittany het had gehoord, had ze Holly meteen naar het kantoor van meneer Frank gestuurd.

Nicola dacht vaak dat Brittany hen dik en lelijk vond en zich ervoor schaamde dat ze in haar hut sliepen, en dat ze daarom elke gelegenheid aangreep om van Holly en Nicola af te komen. Nicola vermoedde ook dat Brittany dacht dat Danny Parish niet naar haar keek omdat de meiden in haar hut niet mooi genoeg waren.

Brittany gedroeg zich waarschijnlijk zo omdat ze onzeker was, maar Nicola had helemaal geen medelijden met haar. Nicola had genoeg aan haar eigen onzekerheden – dat was heel logisch met haar neus – maar toch gedroeg ze zich niet als een kreng tegenover andere mensen en kwetste ze hun gevoelens niet in een poging zichzelf een oppepper te geven.

Nicola was dertien en besefte dat dat belachelijk was terwijl Brittany, die zeventien was, dat misschien nooit zou beseffen. Ze had als kind waarschijnlijk niet bij de populaire groep meiden gehoord en nu had ze de kans om bij Lexi en haar groepje te horen, wat waarschijnlijk beter dan niets was, ook al waren ze nog maar dertien.

De scharnieren van de hordeur piepten, als een krijsende gitaarsolo die Holly’s zware, bonkende voetstappen begeleidde terwijl ze via de veranda naar de houten trap liep en in de donkere nacht vol insecten verdween.

Blijkbaar was Nicola de enige die het iets kon schelen dat ze weg was.

‘Zal ik de ring van mijn allerliefste stiefmoeder vanavond omdoen?’ vroeg Lexi aan de twee anderen terwijl ze de fonkelende ring met de enorme diamant, die aan een gouden ketting hing en die ze elke avond aan haar bed hing, uit haar broekzak haalde. Het leek wel een golfbal. Lexi zag er bijna engelachtig uit met haar mooie Maybelline-roze wangen en de lichte, gouden glans onder haar ogen.

Ze zag er bijna engelachtig uit.

‘Ik snap nog steeds niet dat ze die aan je heeft gegéven,’ zei Tami ongelovig terwijl ze met haar zachtpaarse oogleden knipperde.

Lexi stak de ring met ketting en al aan haar vinger en zei: ‘Natuurlijk niet. Ik heb hem gepákt. Ze vermoordt me als ze erachter komt.’ Ze hield haar hand omhoog naar het licht. ‘Maar natuurlijk gebeurt dat niet. Ze zal gewoon denken dat het iemand van het personeel of zo was.’

Stel dat een personeelslid de schuld kreeg en ontslagen werd? dacht Nicola. Ze was echter niet van plan om een discussie met de drie meiden te beginnen. Ze wist wat hun standpunt zou zijn, en dat was niet haar standpunt. Ze zette haar bezorgdheid dus uit haar hoofd en probeerde het gesprek te volgen zonder dat iemand het in de gaten had.

De ring was fantastisch. De diamant gewoon kolossaal. Hij was misschien wel een miljoen dollar waard. Nicola’s vader was eigenaar van een verzekeringsmaatschappij en ze had hem heel vaak horen praten over de waarde van de sieraden die mensen bij hem verzekerden.

‘Alles is op een dag toch van mij,’ zei Lexi terwijl ze afwezig aan de ketting frunnikte. ‘Hij is van mijn oma geweest.’

Het licht in de hut was niet geweldig, maar Nicola dacht dat Lexi’s gezichtsuitdrukking heel even verstrakte.

‘Dan moet je hem zeker houden,’ zei Sylvia. Ze sloeg haar armen over elkaar. ‘Dan is hij hoe dan ook van jou.’

‘Absoluut,’ was Tami het met haar eens.

Lexi leek niet op haar gemak. Ze keek omhoog en Nicola sloeg haar ogen snel neer, in de hoop dat ze niet tegen haar gingen schreeuwen. Ze had het gevoel dat ze een stel bankrovers had afgeluisterd en dat ze in grote problemen zat als ze werd betrapt.

‘Hé, Nicky,’ zei Lexi in plaats daarvan echter.

Nicola corrigeerde haar niet, hoewel niemand haar ooit zo noemde. ‘Hmm?’

‘Ga je naar het dansfeest?’

‘Ik weet het niet.’ Ze klonk niet half zo nonchalant als ze wilde klinken. ‘Ja.’

‘We kunnen je wel opmaken als je dat wilt.’

Nicola kon haar oren niet geloven. ‘Als ik wat wil?’ vroeg ze, in een poging zo neutraal mogelijk te klinken, in plaats van hoopvol en argwanend.

‘Als je make-up op wilt,’ zei Lexi. ‘Hallo!’

‘O.’ Nicola steunde op haar elleboog. ‘Echt? Jóúw make-up?’

Lexi trok opnieuw een hallo-gezicht en zei: ‘Eh, ja, behalve als je zelf make-up bij je hebt...?’

‘Nee, dat heb ik niet,’ zei Nicola enthousiast.

Te enthousiast.

De meiden wisselden een blik die vertelde dat het duidelijk was dat Nicola geen make-up bij zich had.

‘Cool.’ Lexi draaide zich om en liep ongeduldig terug naar de plek waar ze alle poederdozen, verpakkingen, potloden enzovoort hadden uitgestald, ging zitten en klopte op de grond naast zich. ‘Kom hier zitten, dan doen wij je make-up voor je.’

‘Wát doen we?’ snauwde Sylvia.

Lexi legde haar met een blik het zwijgen op. ‘Het is altijd het beste als iemand anders het voor je doet. Wij kunnen het beter zien.’

Nicola bedacht dat Lexi misschien toch niet zo afschuwelijk was. Misschien vonden Holly en zij haar ten onrechte een gemene bitch.

‘Oké, hou je haar hiermee uit je gezicht.’ Lexi hield haar een elastiekje voor en wachtte tot Nicola een snelle vlecht had gemaakt. Sinds ze Little House on the Prairie had gezien, gaf ze de voorkeur aan vlechten boven paardenstaarten en ze kon er razendsnel een maken.

Lexi schudde een flesje foundation en druppelde een beetje op een kleine, driehoekige spons. Ze klopte het op Nicola’s wang, ging achteruit zitten en kneep haar ogen tot spleetjes.

‘Dat is de perfecte kleur voor je,’ verkondigde ze.

Nicola voelde dat ze bloosde van plezier en hoopte dat ze de perfecte match daarmee niet verpestte.

‘Vertel eens...’ Lexi streek met het sponsje over Nicola’s neus zonder ook maar één hatelijke opmerking te maken. ‘Hoe zit het met jou en die dikzak?’

Het juiste antwoord zou ‘wie bedoel je met die dikzak?’ zijn, maar Nicola wist precies over wie Lexi het had en iedereen in de hut wist het.

‘Wat bedoel je?’

‘Hmm, jullie lijken heel erg close met elkaar en ik begrijp gewoon niet waarom.’ Lexi draaide het deksel op het flesje. Ze pakte een vierkante, zwarte poederdoos, deed hem open, hield hem bij Nicola’s wang, knikte en haalde er een zachte rougekwast uit. ‘Ik bedoel, jij bent zo cool en zij is zo... je weet wel.’

‘Dik en stom en saai,’ opperde Tami.

Lexi haalde haar schouders op, maar het was een instemmend gebaar.

‘Tja...’ Nicola wist dat ze haar vriendin moest verdedigen. Erger nog, ze wist dat Holly haar zou verdedigen als de rollen omgedraaid waren. Maar iets in de manier waarop Lexi de rouge over haar wangen verdeelde en het hypnotiserende gevoel van de vederlichte haartjes die over haar huid streelden, brachten haar er op de een of andere manier toe om het rechte pad te nemen en haar vriendin te verraden. ‘We slapen alleen...’

Ze haatte zichzelf nog heel lang om wat ze daarna zei.

‘... in hetzelfde stapelbed. We kenden elkaar niet voordat we hier kwamen of zo.’

Lexi glimlachte triomfantelijk. Het was subtiel, maar triomfantelijk.

Dat zou Nicola zich ook nog heel lang herinneren.

‘Dat dacht ik al.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Het is de enige logische verklaring.’

Het schuldgevoel kwam als gal in Nicola’s keel omhoog. ‘Maar ik mag haar graag,’ voegde ze er haastig aan toe, terwijl ze wilde dat ze Holly had verdedigd, op zijn minst wilde dat ze niets had gezegd.

Ze kon haar woorden echter niet terugnemen. Dat was net alsof je tandpasta in een tube probeerde terug te duwen.

‘Hmm?’ Lexi pauzeerde, haar kwast halverwege Nicola’s rechterooglid, waarmee ze een knipoog forceerde die Nicola niet had willen geven.

‘Ik begrijp niet goed wat jullie tegen haar hebben,’ zei Nicola, in een poging neutraal te blijven.

Lexi wierp een blik over Nicola’s hoofd en zei: ‘Echt niet? Meen je dat?’

Nicola probeerde haastig een antwoord te vinden. Ze stond op het punt om voor de eerste, en misschien de enige keer in haar leven bij de populaire meiden te horen. Het was alsof iemand haar de gouden wikkel voorhield en zij haar handen in haar zakken stopte omdat ze er niet tevreden mee was.

Het was krankzinnig.

‘Ik...’ De pauze tussen dat woord en alle woorden die ze had moeten zeggen leek eindeloos te duren. ‘Ik wil het echt graag weten,’ zei ze alsof ze aan Lexi’s kant stond en haar alleen wilde helpen. ‘Wat heb je tegen haar?’

‘Ze is egoïstisch en gierig.’ Lexi werkte verder aan Nicola’s oogschaduw, maar haar aanraking was nu iets harder. ‘En ze hoort hier gewoon niet thuis. Kamp Catoctin is voor serieuze atleten.’

‘O.’ Dat had Nicola nog nooit gehoord. Ze keek naar haar slanke dijbenen en niet-gespierde armen. ‘Echt?’

‘Mmm-hmm,’ knikte Lexi autoritair. ‘Je weet wel, meisjes zoals wij.’

‘Maar... we doen hier helemaal niet veel aan sport.’ Het enige dat ze deden was varen, zwemmen en paardrijden. Maar dat gebeurde elke dag. ‘Ik bedoel, ze is hier voor de handvaardigheidslessen. Ze kan heel goed schilderen.’

Lexi stopte. ‘Verdedig je die achterlijke Holly? Na alles wat ze over jou heeft gezegd?’

Nicola begon te blozen. ‘Wat heeft ze over me gezegd?’

Ze zette zich schrap voor een verschrikkelijke waarheid die ze niet had zien aankomen. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze iemand had vertrouwd die dat niet waard was.

Wanneer zou ze het eindelijk leren?

‘Wat heeft ze gezegd?’ vroeg ze opnieuw terwijl ze hoopte dat haar stem het zenuwachtige bonken van haar hart of de manier waarop haar maag ronddraaide niet verraadde.

Lexi perste haar lippen op elkaar. ‘Niets.’

Dan was het dus erg.

Had Holly iets verteld wat Nicola in het geheim aan haar had opgebiecht? Zoals haar dromen over John Stamos? Of de keer dat ze ongesteld was geworden tijdens de wiskundeles en iedereen het had gezien?

‘Vertel.’

Lexi aarzelde, beet op haar lip en schudde haar hoofd. ‘Ik wil je gevoelens niet kwetsen.’

Heel even voelde Nicola zich verscheurd. Had Holly gemene dingen over haar gezegd? Of wilde ze dat alleen geloven omdat ze bij De Populaire Meiden wilde horen?

‘Ze zei alleen... ze zei dat je een grote neus hebt en dat je absoluut geen actrice kunt worden met zo’n kokkerd.’ Lexi spreidde haar armen. ‘Ik ben het er niet mee eens, ik zeg alleen...’

Hete tranen schoten onmiddellijk in Nicola’s ogen. Dit was veel erger dan John Stamos of haar menstruatie. Als er één ding was waar ze heel onzeker over was, dan was het haar neus. Die verpestte haar hele gezicht. Hij verpestte haar hele uiterlijk.

Ze maakte zich zorgen dat haar neus haar ervan zou weerhouden om een beroemde actrice te worden en dat had ze aan Holly verteld!

Ze hadden erover gepraat. Holly had gezegd dat het haar interessant maakte, dat beroemde schilders het geweldig zouden vinden om haar op het witte doek te vereeuwigen. Holly had verteld dat ze geluk had dat ze zo’n apart uiterlijk had en dat Nicola veel sneller beroemd zou worden omdat ze mooi was en er toch heel anders uitzag dan alle andere vrouwen in Hollywood.

Ze had haar willen geloven. En Holly had het allemaal heel serieus gezegd. Was ze echt zo schijnheilig geweest?

Hoe kon Holly zo overtuigend zijn als ze met haar praatte, en daarna zoiets gemeens tegen Lexi zeggen? Nicola was de actrice, Holly niet.

‘Ik geloof niet dat ze dat heeft gezegd,’ zei Nicola.

Lexi sperde haar ogen open en trok haar hand terug. ‘Wat?’

Er volgde een moment waarop Nicola had kunnen inbinden, waarop ze had kunnen zeggen dat ze bedoelde dat ze gewoon niet kon geloven dat Holly zo’n bitch was.

Maar Holly was een van de aardigste mensen die ze kende en ze kon zich gewoon niet voorstellen dat ze haar de anderhalve week die ze nog in het kamp waren moest ontlopen en ze zich elke avond rot zou voelen als het tijd was om in hetzelfde stapelbed te gaan slapen.

Haar instinct vertelde haar wie de leugenaar was, en dat was Holly niet.

‘Ik geloof je niet,’ zei Nicola vastberaden. ‘Dat heeft Holly niet gezegd.’

Lexi’s ogen zwierven van Tami naar Sylvia, en haar stem klonk veel minder zelfverzekerd toen ze verderging. ‘Nou ja, ik denk dat ik het misschien verkeerd begrepen heb.’

‘Maak haar make-up af,’ zei Sylvia terwijl ze haar hand naar Nicola uitstak.

Was Sylvia plotseling de baas?

‘Je moet het hier in elkaar laten overlopen.’ Ze wreef hard, met een krassende nagel, over Nicola’s wang. ‘En hier.’ Ze deed hetzelfde aan de andere kant. ‘We komen nog te laat dankzij dit stomme gesprek.’

Lexi zag eruit alsof ze haar tranen probeerde te onderdrukken, terwijl het leek of Tami wilde lachen.

Nicola concludeerde dat ze zo nu eenmaal waren. Ze waren zelfs niet aardig tegen elkaar, alleen tegen degene die zich het gemeenst gedroeg.

‘Kom mee.’ Tami pakte Nicola’s hand en trok haar overeind.

‘Wacht, ik wil in de spiegel kijken,’ zei Nicola terwijl ze de kleine handspiegel op de vloer wilde pakken.

‘Wil je de dansavond missen?’ vroeg Tami terwijl ze haar greep rond Nicola’s pols verstrakte.

‘N-nee...’

‘Kom op dan,’ zei Lexi.

Ze liepen de hut uit en renden over het grindpad naar de steiger, waar de meisjes zich in het donker verzamelden. De kikkers kwaakten luid en de bedompte geur van het water was sterk, vooral in de duisternis. Nicola was heel optimistisch. Ze vertelde zichzelf dat Lexi – die er fantastisch uitzag – haar make-up had gedaan zodat ze er op haar best uitzag. Bovendien droeg ze haar mooiste, meest flatterende hemdje.

Ze wachtten in het donker, sloegen muggen weg en wreven over hun armen omdat de zomeravond kil begon te worden, tot de overdekte boot eindelijk aanlegde om de meisjes van kamp Catoctin naar Echo Lake te brengen.

Het leek een lange overtocht in de grote metalen boot die naar oude vis en zeewier stonk, en Nicola kon er niets aan doen dat er een huivering van opwinding door haar heen ging als ze dacht aan de avond die voor haar lag.

Steve Grudberg zou er bijna zeker zijn. Hij was er de afgelopen twee jaar tenslotte ook geweest.

En Lexi Henderson had Nicola’s make-up gedaan, zodat ze er in elk geval op haar best uitzag.

Ze gleden door het water en Nicola keek naar de donkere silhouetten van de groenblijvende bomen op de oever en de iets lichtere hemel daarboven, die was bezaaid met sterren. Ze wist dat dit een herinnering was die haar voor altijd bij zou blijven – het was een thema van de oude nummers die haar grootouders speelden als het Thanksgiving of Kerstmis was – en het enige waaraan ze kon denken was Steve Grudberg, en of hij haar zou opmerken.

Het werd haar mantra terwijl ze het meer overstaken.

Steve Grudberg. Steve Grudberg. Alsjeblieft, Steve Grudberg, je moet er zijn.

Tegen de tijd dat ze de steiger aan de andere kant van het meer eindelijk bereikten, voelde Nicola zich een beetje lusteloos van de energie die het had gekost om zich zo op Steve Grudberg te concentreren.

Dat de kapitein twee keer naar haar keek toen ze hem passeerde en de steiger opstapte, merkte ze niet.

Dat de meisjes op de steiger giechelden, merkte ze nog minder. Hoewel, ze hoorde het wel, maar ze dacht gewoon dat het niets met haar te maken had.

Ze liepen naar de grote houten recreatiezaal. Het rook er naar de open haard en de zaal werd verlicht door gloeilampen met een laag wattage in muurhouders die leken op ouderwetse lantaarns.

Nicola vond het net een sprookje. De hut van de houthakker, de plek waar de prins Doornroosje of Sneeuwwitje zou vinden om haar met een kus tot leven te wekken.

Vlak nadat ze dat had gedacht, stapte er iemand opzij en daar was hij.

Steve Grudberg.

Ze zou hem overal herkend hebben; het golvende zwarte haar, de koele, blauwe John Stamos-achtige ogen met de benijdenswaardig lange wimpers, de kaak met de spier die bewoog als hij kauwde. Hij was zo’n tien centimeter langer geworden, maar dat maakte hem nog aantrekkelijker. Zijn slanke lichaam was soepel en sterk. Ze wist gewoon zeker dat hij de snelste renner van het kamp was.

Ze had een jaar lang aan hem gedacht. Ze had gefantaseerd over zijn handen, die haar gezicht aanraakten, waarna hij zich bukte om haar te kussen. Ze wist hoe het zou voelen. Haar lichaam begon alleen al bij de gedachte aan hem te tintelen.

Haar dromen over Steve Grudberg hadden haar door een paar van de eenzaamste nachten als brugklasser gesleept. Als ze niet werd uitgekozen voor teams bij de gymnastiekles, als haar stem oversloeg tijdens een solo bij de muziekles, als ze weer eens werd gemeden of uitgelachen of ergens door van streek was, was ze naar de veiligheid van haar slaapkamer en haar dromen over Steve gevlucht.

Haar zogenaamde vriend.

En nu stond hij hier, recht voor haar.

Ze moest iets doen. Als ze deze kans voorbij liet gaan, zou ze hem misschien nooit meer zien. Het was bijna een wonder dat hij hier dit jaar was!

Als ze met hem praatte, al was het maar een paar minuten, zou dat veel meer zijn dan ze vorig jaar had gedaan. En wie weet, misschien vond hij haar leuk. Misschien was het een goed teken dat ze zoveel van hem hield. Misschien vroeg hij haar of ze meeging naar de steiger omdat hij haar wilde zoenen.

Haar hart begon sneller te slaan en haar mond was plotseling droog.

Ze móést het doen.

Ze rechtte haar rug, haalde diep adem en begon naar hem toe te lopen. Ze aarzelde alleen even toen ze dacht dat ze iemand haar naam hoorde roepen, tot ze besefte dat het niet voor haar was. Nu Holly deed alsof ze ziek was en naar de ziekenzaal was gegaan, zou er niemand iets tegen haar zeggen. Ze ging sneller lopen en weigerde zich tegen te laten houden door dat ene moment van aarzeling. Ze ging doen wat ze van zichzelf moest proberen.

Het leek uren te duren voordat ze bij hem was. Haar knieën dreigden het bij elke stap te begeven. Toch bleef Nicola vastberaden naar haar doelwit toe lopen, met een zelfverzekerdheid die ze niet kende van zichzelf.

De menigte leek uiteen te wijken terwijl ze naar Steve toe liep. Iedereen maakte ruim baan voor haar en ze wist bijna zeker dat ze haar naam een paar keer hoorde fluisteren. Of verbeeldde ze zich dat?

Dit was haar lotsbestemming.

Eindelijk stond ze voor hem. Hij praatte met Perry Sullivan, maar ze zwegen toen ze vlakbij was en keken naar haar met – ze was er bijna zeker van – belangstelling.

‘Hallo, Steve,’ zei ze een beetje ademloos.

Hij fronste zijn voorhoofd. ‘Uh-huh...?’

Wacht. Dat was niet het antwoord waarop ze had gehoopt. Het kwam zelfs niet in de buurt.

Uh-huh?

Wat kon ze daarop antwoorden?

Ze haalde snel adem en probeerde het. ‘En... heb je het naar je zin? In het kamp, bedoel ik? Of hier? Het kamp of hier, dat maakt niet uit. Is het leuk?’

Perry en Steve keken elkaar aan, waarna Perry zijn handen in de lucht stak en achteruitdeinsde.

Wat... goed was. Toch? Misschien had Steve hem verteld over het meisje dat hij leuk vond en misschien, heel misschien, was Nicola dat meisje. Misschien had ze zijn gevoelens de hele tijd aangevoeld.

Ze glimlachte naar Perry en zei tegen zichzelf dat zijn bulderende lach een kinderlijke reactie was op Steves gevoelens voor haar.

Steve gedroeg zich echter niet bepaald liefhebbend. Hij keek naar haar alsof ze een dode kat voor zijn voeten had laten vallen.

‘Wat moet je?’ vroeg hij.

‘Wat... ik moet?’ Ze voelde dat ze rood werd. Er was iets heel erg mis.

‘Ja, wat moet die...?’ Hij gebaarde naar haar met walging. ‘... make-up of wat het is voorstellen?’

Haar hand vloog naar haar wang. Ze had haar gezicht niet in de spiegel gezien voordat ze vertrokken. Misschien was ze te zwaar opgemaakt.

Ze slikte moeizaam en probeerde een antwoord te bedenken waardoor ze minder belachelijk leek dan ze er blijkbaar uitzag.

Wat zou Diane Keaton doen?

‘Het is gewoon...’ Wát? Wát? ‘Ik was... we deden... een toneelstuk? Omdat... ik een actrice ben? Dus...?’ Op dat moment wilde ze alleen nog dood neervallen. Of in het niets oplossen. Dat zou nog beter zijn, dan zou haar absurde lichaam hier niet aanwezig zijn als bewijs dat het echt was gebeurd.

‘Dus wat? Waar heb je in gespeeld? Frankenstein of zo?’ Hij schudde zijn hoofd en liep weg. Hij walgde duidelijk van haar en schaamde zich voor de aandacht die hij trok door met haar te praten.

Alle tieners die tijdens haar romantische poging om Steve voor zich te winnen ruimte voor haar hadden gemaakt, gingen nu om haar heen staan. Ze keken, wezen naar haar en lachten.

Het kabaal werd steeds doordringender.

Nicola verzamelde op de een of andere manier voldoende kracht in haar benen om naar het toilet te lopen, eerst langzaam en daarna steeds sneller. Tegen de tijd dat ze daar was, stroomde haar ademhaling als een zacht, zielig gejammer naar buiten.

Ze voelde zich afschuwelijk vernederd en in verlegenheid gebracht, maar dat was niets vergeleken bij het afgrijzen dat ze voelde toen ze haar gezicht in de spiegel zag.

Ze was niet mooi opgemaakt zoals Lexi, Tami en Sylvia. Ze had geen zachtpaarse oogschaduw op haar oogleden, of glanzend gouden poeder op haar huid waardoor haar Maybelline-roze wangen oplichtten.

Haar oogleden waren bedekt met een lelijk, contrasterend wit. Haar voorhoofd was blauw en haar wangen waren knalrood, veel roder dan de blos die met de seconde donkerder werd. Het gouden poeder dat zo mooi was geweest onder Lexi’s ogen, zat op haar neus, als een glanzend baken dat het lichaamsdeel benadrukte waarvan ze elke dag bad dat het niemand zou opvallen.

Voor het geval er nog enige twijfel over bestond dat mensen haar neus zouden zien, waren er twee grote, zwarte pijlen op haar wangen getekend die naar haar neus wezen.

Wat ze had beschouwd als Sylvia’s nagel, die haar krabde in de haast om haar make-up af te maken, was in werkelijkheid de vernedering geweest die Sylvia met oogpotlood op haar wangen had getekend.

Nicola zette de kraan aan en een zielig, koud stroompje water spetterde naar het afvoerputje. Ze vormde een kom van haar handen en hield ze onder het water tot ze eindelijk voldoende had om het droge, bruine, gebarsten stuk Ivory-zeep naast de gootsteen in wat armzalig schuim te veranderen. Ze wreef ermee over haar wangen, ogen en voorhoofd, in de koortsachtige hoop dat ze – alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblíéft – lang genoeg met rust werd gelaten om de make-up van haar gezicht te halen en weg te vluchten, misschien niet met opgeheven hoofd maar in elk geval enigszins anoniem.

Het ging niet gemakkelijk. Het water was op voordat ze klaar was, dus nam ze een handvol harde lichtbruine papieren handdoeken en wreef daarmee over haar huid tot Sylvia’s kunstwerk verdwenen was. Het hinderde niet dat er gevoelige rode schuurplekken achterbleven. Alles was beter dan de pijlen.

Toen ze haar gezicht zo goed mogelijk had schoongemaakt, deed ze de deur van het slot en wachtte even. Ze kon niet terug. Iedereen had haar hier naar binnen zien rennen. Ze stonden waarschijnlijk te wachten tot ze tevoorschijn kwam, zodat ze haar opnieuw konden uitlachen.

Ze mochten wat haar betreft allemaal naar de hel lopen.

Ze draaide zich om en liep naar het raam. Het was klein en dichtgeschilderd, maar daardoor liet ze zich niet tegenhouden. Ze had de keus tussen vernederd naar het dansfeest teruggaan of door het raam klimmen, en als het moest zou ze het glas met haar blote handen breken.

Gelukkig hoefde dat niet. Ze wrikte het raam vastbesloten een centimeter of vijfentwintig open, wat voldoende was om zich erdoorheen te wringen en in een stekelige hulststruik te belanden.

Het maakte niet uit. Ze moest terug naar de hut. Ze wilde naar huis.

Ze rende over de moerasachtige grond naar het meer in de hoop dat er iemand was om de boot te besturen. Het had maar een minuut of vijf gekost om het meer over te steken, dus konden ze haar met gemak terugbrengen naar kamp Catoctin en ruim op tijd terug zijn om de anderen op te halen.

Nadat ze voor haar gevoel eeuwig had gerend, kwam de steiger in zicht, maar de grote boot die hen over het water had vervoerd was er niet.

Hij was waarschijnlijk teruggevaren naar de steiger van kamp Catoctin. Of misschien was het mogelijk om via de kronkelende, kanaalachtige uitlopers van het meer op andere plekken te komen. Nicola zou moeten wachten tot de boot terugkwam om iedereen op te pikken.

Wat betekende dat ze hier moest blijven tot alle anderen naar de steiger kwamen, die waarschijnlijk nergens anders over zouden praten dan over het stomme kind dat naar de dansavond was gekomen met pijlen op haar gezicht en goudkleurig poeder op haar gigantische neus, en die had geprobeerd via het toiletraam te ontsnappen.

Misschien kon ze zichzelf beter in het donkere water verdrinken.

Dat was ze natuurlijk niet echt van plan, maar toen ze over het glasachtige, zwarte, uitgestrekte water uitkeek, zag ze ineens een kleine boot aan het eind van de steiger. Met hoop in haar bonkende hart en een snelle blik achter zich om er zeker van te zijn dat niemand haar zag, liep ze ernaartoe. Het was een oude roeiboot van splinterend hout, die was voorzien van een roestige buitenboordmotor.

Hij rook naar benzine, wat betekende dat hij kortgeleden nog was gebruikt. Ze zag niet of er water op de bodem stond, maar als dat zo was, dan kon het in elk geval niet veel zijn, omdat de boot op het water lag en niet op de bodem van het meer.

Het was een ongelofelijk geluk – en met het oog op de avond die ze achter de rug had was elk geluk ongelofelijk – dat Nicola wist hoe ze een buitenboordmotor moest starten en een boot moest besturen.

Ze had niet voor niets alle zomers in haar opa’s huis in de baai van Shady Side doorgebracht. Ze moest toegeven dat ze ’snachts nog nooit een vreemde boot had bestuurd zonder dat iemand haar in de gaten hield, maar ze was bereid om dat risico te nemen.

Ze klom in de boot en voelde zich opgelucht toen ze het water tegen de zijkanten hoorde klotsen.

Het geluid was op dit moment veel mooier dan Journey, die ‘Don’t Stop Believin’’ zong.

Ze maakte het scheepstouw van de steiger los en trok aan het startkoord. De motor begon te sputteren en zweeg vrijwel meteen weer. Ze probeerde het opnieuw, en opnieuw, en eindelijk sloeg hij aan en stuurde ze met trillende handen het open water op.

Dit is krankzinnig. Dit is heel erg stom. Over twintig jaar kan ik me deze mensen niet eens meer herinneren. Ze zijn het niet waard om midden in de nacht in het een of andere smerige meer voor te sterven...

Het was niet moeilijk om zich voor te stellen wat er op het water allemaal kon gebeuren, maar het was nog veel minder moeilijk om zich voor te stellen hoe vreselijk het zou zijn om terug te gaan naar het dansfeest – misschien druipend van het muffe water en met riet en vissen in haar haar – en haar nederlaag toe te geven.

Ze stuurde de boot naar de duisternis van het meer. Haar hart maakte bij elke hapering van de motor een sprongetje en ze dacht een paar keer dat ze terug moest gaan, maar ze wist niet of ze al halverwege was en ze bedacht dat het verstandiger was om verder te varen als ze inderdaad al op de helft was.

Met maar een heel klein beetje vertrouwen en misschien nog minder benzine voer ze door, terwijl ze probeerde om niet aan alle angstaanjagende broodje-aapverhalen te denken – de bloederige haak die in het bos aan het handvat van een autodeur hangt; het slijmerige wezen dat een glinsterende hand opsteekt uit het moeras – en zich te concentreren op het feit dat ze, als ze rechtdoor bleef varen, op een gegeven moment land móést bereiken.

Maar de tijd kroop voort en ze zag niets voor zich. Voer ze in cirkels? Zigzagde ze, en kwam ze daardoor niet bij de oever?

Ze stond op het punt de moed te verliezen toen ze in de verte het geluid van een startende motor hoorde, en de kleine lichtjes zag van de boot die hen over Echo Lake had vervoerd.

De steiger van kamp Catoctin lag recht voor haar.

De grote boot voer achteruit en passeerde haar zonder dat iemand haar zag. Door de boeggolf begon haar boot wild te schommelen, maar dat was niet erg, want ze was zo dichtbij dat ze naar de oever kon zwemmen als dat absoluut nodig was.

Even later sprong ze aan land. Ze liet de kleine boot wegdrijven. Als de eigenaar hem morgen miste en hem in het meer zou vinden, dacht hij hopelijk dat hij per ongeluk losgeraakt was.

Toen ze bij hut zeven was gluurde ze eerst door het raam om er zeker van te zijn dat Brittany niet op de terugkerende feestvierders zat te wachten of erger nog, dat ze zat te wachten tot Nicola terug was zodat ze haar kon ondervragen over de gestolen boot.

Brittany was er gelukkig niet. De hut was leeg, op Holly na, en Nicola ging naar binnen.

‘Je wordt hartelijk bedankt,’ zei ze.

‘Wat?’ Holly keek op van haar schetsboek.

‘Ik heb net de meest vernederende avond van mijn leven achter de rug en jij had dat kunnen voorkomen, maar nee, jij moest zo nodig doen alsof je ziek bent.’

Holly legde haar schetsboek en houtskool weg. ‘Wat is er gebeurd?’

‘Alsof dat jou iets kan schelen!’

‘Natuurlijk kan het me schelen!’ riep Holly. ‘Het spijt me dat ik niet meegegaan ben... ik kon het gewoon niet. Maar nu ben ik er voor je. Vertel me wat er gebeurd is.’

Nicola vertelde het haar, inclusief alle afgrijselijke details. Ze liet niets van haar vernedering weg en toen ze klaar was huilde ze in Holly’s warme armen.

‘Het spijt me,’ zei Holly somber. ‘Ik wilde gewoon niet dat Lexi me opnieuw belachelijk maakte.’

‘Je had gelijk.’ Nicola had het tot dit moment nog niet zo duidelijk gezien. Ze had geprobeerd bevriend te raken met Lexi en haar stomme vriendinnen zodat ze cool leek. Het was een oerstomme vergissing. ‘Het is jouw schuld helemaal niet.’

‘Toch spijt het me!’

‘Mij ook!’

Ze hadden maar zo’n twintig minuten voordat iedereen terug zou komen, maar het was lang genoeg om in het donker bij het geluid van de krekels en de kikkers op het stapelbed plannen te maken voor een wraakactie tegen Lexi Henderson.

Lexi zou éíndelijk krijgen wat ze verdiende.

Ze zou gaan betalen voor wat ze Holly en Nicola had aangedaan.

Hoofdstuk vier

==

Nu

==

‘Je wilt toch dat ik eerlijk tegen je ben?’

Nicola haatte die vraag en de conclusie dat wat volgde pijnlijk zou zijn. Wat kon ze echter zeggen? Nee? Natuurlijk moest ze de waarheid weten. Vooral als haar agent informatie had waardoor ze in plaats van de alledaags-meisje-doet-goed-rollen een paar serieuze, Oscar-waardige rollen kon krijgen. Daarvoor moest een actrice echter mooi zijn, waarna ze lelijk werden gemaakt voor de rol als dat nodig was.

Nicole Kidman in The Hours.

Charlize Theron in Monster.

Het was eigenlijk heel ironisch.

‘Ja,’ zei ze terwijl ze zich mentaal schrap zette. Ze had net auditie gedaan voor een film die beloofde een van de grootste kaskrakers van het jaar te worden. Het zou dé doorbraak in haar carrière kunnen zijn. Als ze iets kon doen om dat te laten gebeuren, moest ze het doen. Hoe moeilijk het ook was. ‘Natuurlijk wil ik dat je eerlijk tegen me bent.’

‘Je zult het niet prettig vinden.’ Mike Varnet was een goede agent met een lompe benadering. Hij had samen met Nicola de top bereikt toen ze schitterde als het alledaagse meisje dat de lekkere jongen kreeg in de onverwachte succesfilm Duet, maar terwijl het hem op de een of andere manier was gelukt aan de top te blijven, was haar carrière uitgegaan als een nachtkaars. Ze had na Duet nog een hoofdrol gehad in een film die verschrikkelijk flopte, zowel in de bioscopen als op dvd, en had daarna wat rollen gekregen die steeds kleiner werden; van de verbitterde, lesbische zus van de lekkere jongen in een studentenhuis tot de nukkige buurvrouw in een pilot van een tv-serie die geen vervolg kreeg.

‘Vertel het me maar.’ Haar stem klonk gespannen. Elke spier in haar lichaam was gespannen.

‘Tja...’ Hij zuchtte. Ze zag voor zich hoe hij achteroverleunde in zijn stoel en met een pen speelde, zoals hij deed sinds hij was gestopt met roken. ‘De algemeen heersende opvatting is dat je gewoon niet mooi genoeg bent. Je bent te mager en je neus is te groot. Je past niet in het ideaal voor een dragende rol. Behalve als ze Popeye opnieuw verfilmen en ze een Olijfje nodig hebben. Dat zijn trouwens de woorden van Rob Leiman, niet van mij.’

Nicola ging zitten.

Het was eindelijk uitgesproken. Eíndelijk, na al die jaren van onzekerheid, al die jaren van therapie en zelfhulpboeken, al die jaren van zichzelf wijsmaken dat ze tevreden was met wie ze was en dat ze zelf veel kritischer was over haar uiterlijk dan de anderen waren, was iemand éíndelijk eerlijk en zei tegen haar waarvoor ze vanaf de vijfde klas van de basisschool al bang was geweest.

We hebben erover gepraat en we vinden je lelijk.

Je bent zelfs te lelijk om bij ons te staan, dus ga alsjeblieft weg.

Het was geen verrassing en dat zou het ook niet moeten zijn.

Toen Duet was uitgekomen en de onverwachte hit van het seizoen was geworden, had iedereen gejubeld over haar ‘ongewone schoonheid’, haar ‘exotische uiterlijk’ en een miljoen andere eufemismen voor ‘ze is Meg Ryan niet’, en Nicola had een bewuste poging gedaan om de media te geloven. Ze had verschrikkelijk haar best gedaan om zich goed te voelen over het feit dat ze ‘een nieuw soort mooi’ was. Maar ook toen had ze de waarheid geweten, en ook toen had ze zichzelf schrap gezet voor een verrassingsaanval zoals deze.

De floppende vervolgfilm, de kleine rollen daarna, waren allemaal vertrouwd voor haar geweest. Auditie doen voor de hoofdrol en eindigen in een bijrol had heel veel geleken op haar tijd op de middelbare meisjesschool, toen ze altijd de mánnelijke hoofdrol kreeg omdat ze, volgens miss Bradshaw, meer talent had dan alle tekstvergetende blondines die de hoofdrollen kregen en er meer talent nodig was om de mannelijke hoofdrol te spelen.

‘Ben je er nog?’ Mike klonk ongeduldig. Hij moest waarschijnlijk succesvollere, aantrekkelijkere cliënten bellen.

Nicola worstelde om uit haar woorden te komen. ‘Ik ben er nog. Ik weet alleen niet... ik weet niet wat ik moet doen. Ik weet niet eens wat dit betekent.’ Ze was nu niet alleen gedeprimeerd over de Carrell-film, ze moest zich ineens ook zorgen maken over alle andere dingen. ‘Krijg ik geen werk meer? Nooit meer? Nergens? Moet ik Anne Boleyn in een rondreizend renaissancefestival gaan spelen?’

‘Dat zou in elk geval drie jaar werk betekenen.’

‘Wát? Neem je me in de maling?’

Hij antwoordde niet snel genoeg.

‘Mike, wil je me serieus vertellen dat ik de filmindustrie moet opgeven en dat ik moet overstappen op buurttheater? Echt?’ Haar stem klonk harder, maar daar kon ze niets aan doen. Ze voelde de hysterie vanbinnen opborrelen.

Kon het echt voorbij zijn?

Zomaar?

‘Rustig maar, Nic. Ik vertel je alleen wat voor reacties ik krijg. Het is een harde wereld. Dat weet je.’

Natuurlijk wist ze dat. Ze had het altijd geweten. Goed genoeg om de onevenredig hoge gage die ze voor haar tweede belangrijke filmrol had gekregen te investeren, en het te vermeerderen tot een struisvogelgrote appel voor de dorst.

Maar dat betekende niet dat ze al wilde stoppen. En het betekende absoluut niet dat ze wilde falen.

‘Wat moet ik doen, Mike?’ Ze haatte het dat ze zo wanhopig klonk en dat ze zich zo wanhopig voelde, maar dit was een van de weinige keren in haar leven waarin er niet van haar verlangd werd dat ze acteerde. De situatie verlangde eerlijkheid. ‘Ik heb er alles voor over om mijn voet weer tussen de deur te krijgen.’

‘Vraag je me nu wie je een pijpbeurt moet geven?’

‘Natuurlijk niet!’ Wás er iemand? ‘Ik vraag je of er iets binnen mijn macht ligt om te doen. Misschien meer acteerlessen, of een nieuwe methode...’

‘Je bent een fantastische actrice. Daar is iedereen het over eens. Helaas draait het in deze wereld net zo goed om het uiterlijk, misschien zelfs meer. Dat weet je. Neem een neuscorrectie en eet een cheeseburger en dan kunnen we over grotere rollen praten. Anders verandert er niets.’

==

‘Zoals ik al zei, de blauwe plekken en zwellingen zullen in het begin nog wat nadrukkelijk aanwezig zijn.’ De stem van de dokter was geruststellend en zijn aanraking licht en vaardig terwijl hij het verband van Nicola’s neus verwijderde. ‘Als ik mijn patiënten ervan zou kunnen overtuigen om de eerste paar weken niet in de spiegel te kijken zou ik dat doen, maar iedereen wil het zien.’

‘Ik ook,’ bekende Nicola. ‘Ik heb niemand hierover verteld en mijn vrienden en familieleden beginnen zich af te vragen waarom ik de deur niet uitga.’

Dit was het allereerste begin van wat ze in zichzelf het ‘nieuwe Nicola-project’ noemde.

Het was het enige project waarvan ze op dit moment voor honderd procent zeker was dat ze er een rol in speelde.

Dokter Bernstein grinnikte zachtjes en trok de laatste pleister met een snelle ruk weg. ‘Dit zal nogal een verrassing voor ze zijn.’ Hij leunde achterover en keek naar haar. ‘Uitmuntend. Uitmúntend. Dit hoort bij mijn beste werk. Het was nogal een uitdaging.’

Dat had beledigend kunnen zijn, maar Nicola realiseerde zich dat hij uitsluitend praatte over de moeilijkheidsgraad van zijn werk. De waarheid was de waarheid.

‘Het gaat er dus precies zo uitzien als het 3D-model dat u van tevoren hebt laten zien?’

Hij schudde zijn hoofd en klakte met zijn tong tegen zijn verhemelte. ‘Nog beter.’

Haar hart maakte een sprongetje. Nóg beter! Terwijl ze er waarschijnlijk uitzag alsof ze was aangereden door een vrachtwagen, geloofde hij dat het resultaat nog beter zou zijn dan het ideaal dat hij haar van tevoren op de computer had laten zien.

Er stroomde een golf energie door haar heen.

Ze kon niet wachten om naar een auditie te gaan.

‘Je moet heel voorzichtig zijn, Nicola. Je zult er verbaasd over staan hoe vaak je gedurende een normale dag de neiging hebt je neus aan te raken.’ Hij keek in haar ogen. ‘Het is uiterst belangrijk, en dat kan ik niet genoeg benadrukken, dat je voorzichtig bent. Span jezelf niet te veel in. En doe voorlopig geen contactsporten.’

‘Dat gaat lukken.’ Ze was toch al van plan om uit te rusten, scripts te lezen en melk te drinken in een poging wat rondingen te krijgen.

‘Dan ben je klaar om te gaan. Ik zie je over twee weken terug om het genezingsproces te controleren. Maar eerst...’ Hij zocht in een la en haalde er het soort handspiegel uit dat kapsters gebruiken. ‘Ik wil dat je voordat je weggaat naar jezelf kijkt en me alle vragen stelt die je hebt.’

Ze pakte de spiegel en hield hem voor haar gezicht.

Ondanks alle waarschuwingen had ze een verbeterde versie van zichzelf verwacht in plaats van de impressionistische bloem in zwart, blauw en geel die in het midden van haar gezicht bloeide. Met het witte verband hadden de blauwe ogen onopvallend geleken, maar nu zag ze alle blauwe plekken in al hun glorie.

Haar neus zag er net zo uit als die van Marsha Brady, nadat ze een voetbal in haar gezicht had gekregen.

‘Vragen?’ drong dokter Bernstein aan. Hij verwachtte duidelijk dat ze zou vragen wanneer ze niet meer zo angstaanjagend zou zijn, maar hij wilde er waarschijnlijk niet over beginnen, omdat er een kleine kans was dat ze dat niet dacht.

Ze dwong zichzelf om haar spiegelbeeld los te laten en naar dokter Bernstein te kijken. Ze móést het vragen. ‘Weet u zeker dat dit normaal is?’

Hij begon onmiddellijk te lachen, waardoor de spanning iets minder werd. ‘Negen van de tien keer is dat de eerste vraag en ik begrijp waarom dat is. Ja, Nicola, dit is absoluut normaal. Het zou niet mogelijk zijn om zo’n grote operatie uit te voeren zonder blauwe plekken en een vrij aanzienlijke zwelling. Het is ironisch dat je er eerst erger uitziet voordat het beter wordt, maar zo is het verloop gewoon.’

‘Ja, maar...’ Haar verstand vertelde haar dat hij gelijk had. Door al het googelen naar neuscorrecties voordat ze werd geopereerd, wist ze dat ze dit kon verwachten. Maar toch, als ze zag hoe verschrikkelijk haar gezicht eruitzag, kon ze het niet helpen dat ze zich afvroeg of dit extremer was dan na de meeste operaties. Tenslotte had ze nooit gehoord dat vrouwen vlak na een neuscorrectie ‘kinderen de stuipen op het lijf joegen’.

Aan de andere kant was haar operatie misschien zwaarder geweest. Daar was ze realistisch over. Haar neus was niet echt heel groot geweest, maar er had een weerzinwekkende bobbel op gezeten, en hij was zo krom geweest dat je had kunnen denken dat ze als kind bij een vechtpartij betrokken was geweest. Dokter Bernstein had dus een hoop moeten rechttrekken.

‘Zelfs de zwelling?’ Ze wees naar haar neusbrug. ‘Hier? En zoveel? Is dat normaal?’

‘Honderd procent.’ Hij glimlachte en ze vroeg zich heel even af wie zijn tandarts was.

Natuurlijk vond een chirurg die zoveel om zijn eigen uiterlijk gaf, zijn reputatie en het uiterlijk van zijn patiënten net zo belangrijk.

‘Ik doe dit inmiddels twee decennia,’ zei hij. ‘En ik zie nu al hoe mooi het gaat worden.’

Nicola keek weer in de spiegel. Het was moeilijk zich dat voor te stellen, maar ze moest het geloven. ‘Dus...’

De intercom aan de muur zoemde en de stem van de receptioniste klonk door de behandelkamer. ‘Dokter Bernstein? Tammy Morgan op lijn één. Ze zegt dat het belangrijk is en dat ze u moet spreken.’

Dokter Bernstein werd rood. ‘Ik heb haar verteld dat ze de namen van mijn patiënten niet mag noemen,’ mompelde hij tegen Nicola. Tammy Morgan was de nieuwste Disney-tienerkoningin die op weg was een gewild sterretje te worden, en er was de afgelopen tijd veel in de roddelbladen gespeculeerd of ze iets aan haar uiterlijk had laten doen. ‘Vertel het alsjeblieft niet verder.’

‘Natuurlijk niet.’ Nicola maakte een wegwerpgebaar. Het sterkte haar alleen in haar overtuiging dat ze de juiste plastisch chirurg had gekozen.

‘Goed dan.’ Hij deed een stap naar achteren en beoordeelde zijn werk met duidelijk plezier. ‘Als je geen vragen meer hebt, denk ik dat je er klaar voor bent om naar huis te gaan en met het genezingsproces te beginnen.’

‘Ik ben er klaar voor!’

‘Denk eraan, de eerste dagen een vloeibaar dieet en absoluut géén alcohol.’

Ze knikte. ‘Verdunt dat het bloed te veel of zo?’

‘Nee, het maakt mensen onhandig,’ zei hij met een uitgestreken gezicht. ‘We kunnen het ons niet veroorloven dat je struikelt en in een afvalcontainer terechtkomt en je neus ruïneert.’

Struikelen en in een afvalcontainer terechtkomen was een behoorlijk exacte omschrijving. Ze vroeg zich af wie dat was overkomen.

‘Ik beloof dat dat niet gebeurt,’ zei ze terwijl ze opstond. Ze wilde dolgraag naar huis om haar gezicht uitgebreid te observeren, maar ze vond het eng om de enige persoon achter te laten die haar kon verzekeren dat alles normaal was.

Blijven was echter geen optie.

Ze pakte haar spullen, glimlachte dapper – wat een beetje aan haar neus trok en pijn deed – en zei: ‘Tot over twee weken!’

==

Nicola keek er absoluut niet naar uit om Holly te vertellen wat ze had gedaan.

Holly had Nicola nog nooit veroordeeld om iets wat ze had gedaan, dat was het niet, maar vanaf de zomer dat ze vriendinnen waren geworden totdat Nicola de rol in Duet had gekregen waarmee ze zoveel succes had gehad, en ook daarna nog, had Holly Nicola altijd gesteund. Precies zoals Holly was.

Toen ze in het vakantiekamp lastig werd gevallen door meiden die haar belachelijk maakten, was Holly er om haar op te beuren en haar te vertellen dat ze allemaal jaloers waren omdat Nicola zo’n lief en vrolijk karakter had.

Toen Terese Ordman Billy Ryder had ingepikt voor het afscheidsgala terwijl het duidelijk was dat hij van plan was Nicola te vragen, had Holly haar getroost door erop te wijzen dat Terese had gezien wat Nicola niet zag; namelijk dat Billy verliefd op haar was en dat ze het als cheerleader niet kon uitstaan dat ze werd afgetroefd door een slim meisje.

En toen Nicola de ene na de andere pijnlijke afwijzing moest verwerken nadat ze naar Los Angeles was verhuisd, had Holly haar onwankelbaar gesteund, en had ze haar ervan verzekerd dat ze absoluut zou doorbreken, omdat iemand op een dag haar unieke schoonheid zou zien en ze een fortuin zou verdienen.

Daar had Holly inderdaad gelijk in gehad, maar wat ze zich niet had gerealiseerd – en wat Nicola op dat moment ook niet had beseft – was hoe vluchtig het succes en de erkenning zouden zijn. Voordat ze het wist, stond Nicola weer aan de voet van de berg en in plaats van alleen ‘alledaags’ was ze nu ‘alledaags’ én ‘werd ze een dagje ouder’.

Het was een verschrikkelijke combinatie.

Ze had oprecht het gevoel gehad dat ze geen andere optie had dan het detail wat castingmanagers ‘fout’ aan haar vonden te veranderen. Ze moest het doen voor haar werk, voor haar levensonderhoud.

Ze had echt het gevoel dat ze geen keuze had gehad, maar tegelijkertijd voelde ze een bepaalde schaamte omdat ze had toegegeven. Ze had haar uiterlijk niet veranderd omdat ze er dolgraag anders uit wilde zien, en ze was ook niet dolblij dat ze er nu anders uitzag dan eerst.

Ze had toegegeven aan de maatschappelijke druk voor wat betreft het uiterlijk van een vrouw en ze had geprobeerd zo te worden. Ze had zichzelf veranderd om geld te verdienen. Was dat niet bijna prostitutie? En zou Holly er zo over denken?

Waarschijnlijk niet. Zo was Holly niet. Toch wist Nicola dat Holly teleurgesteld in haar zou zijn omdat ze iets had opgegeven wat zo allesomvattend voor haar was als haar uiterlijk.

En, erger nog, ze wist dat een klein deel van zichzelf daar ook teleurgesteld over was.

==

Nicola zat met gekruiste benen op de vloer voor de manshoge spiegel en keek naar haar uiterlijk.

Twee weken geleden was het verband verwijderd, de ergste blauwe plekken waren verdwenen en de zwelling was behoorlijk verminderd. Als ze zorgvuldig foundation en een laag poeder aanbracht, zag niemand dat ze net een neuscorrectie had ondergaan.

Dokter Bernstein had gelijk gehad; haar neus werd perfect. Het was verrassend opwindend. Ze was nog maar een klein beetje zwelling verwijderd van het uiterlijk dat ze had nagestreefd. Het was een ongelofelijk gevoel om op deze manier te veranderen. Natuurlijk schrok ze elke keer dat ze in de spiegel keek omdat ze een nieuw gezicht had, maar als ze daardoor werk zou krijgen, was dat het waard.

Dat ze wilde blijven werken was een vaststaand feit. Het gaf haar de voldoening die niets anders haar kon geven en daar had ze alles voor over. Toch wilde ze ook één keer in haar leven weten hoe het was om mooi gevonden te worden. Ze was vaak ‘lelijk’ genoemd, vooral als tiener, ze was ‘gemiddeld’ genoemd en ze was ‘uniek’ genoemd, maar gewoon ‘mooi’? Nooit.

Haar hele leven had ze zich afgevraagd hoe mooie mensen het vonden om met zo’n uiterlijk rond te lopen; om te worden bewonderd, opgemerkt, benijd.

Nu zou ze misschien een klein beetje voelen hoe dat was.

Ze kon nauwelijks wachten tot de zwelling helemaal verdwenen was.

==

Een week later wilde ze dat er een klein beetje zwelling overbleef.

Ze wist niet of ze te veel had gekoeld of dat de homeopathische arnica-gel zo effectief was dat zelfs het vlees kromp, maar Nicola’s neus was veranderd in een recht, scherp, klein uitsteeksel.

Op een ander gezicht zou het prachtig staan. Op Michelle Pfeiffers gezicht wás het inderdaad prachtig, maar op Nicola’s gezicht was het... onecht.

Goed, misschien niet onécht, maar ze zag er niet meer uit als zichzelf. Helemaal niet. Als ze in de spiegel keek, keek er iemand anders naar haar terug. In eerste instantie was het een kick geweest, maar langzamerhand begon het... verontrustend te worden. Verwarrend.

De rest van haar gezicht bleek heel symmetrisch te zijn. Haar blauwe ogen waren identiek en zaten op de goede plek, maar waren niet opvallend. Haar wenkbrauwen waren recht. Haar mond was het gemiddelde van Goudlokje; niet te groot, niet te klein, met rechte tanden en een leuke glimlach. Haar kin was gewoon een kin. Hij stak niet uit, maar ze moest het doen zonder de charme van een kuiltje.

Het aparte van haar gezicht had in de vorm van haar neus gezeten.

Het is waarschijnlijk alleen verbeelding van je, schreef Holly in een e-mail nadat Nicola haar eindelijk over de operatie had verteld. Bij mij is ooit een moedervlek van mijn wang verwijderd en ik vond het een enorm verschil, maar verder zag niemand iets.

Nicola probeerde het met haar eens te zijn, maar stiekem maakte ze zich zorgen dat ze een enorme vergissing had begaan.

==

Nicola had besloten dat de liefdadigheidsbijeenkomst voor baarmoederhalskanker in Iota op vrijdagavond een goed moment was om haar nieuwe uiterlijk aan de wereld te onthullen.

Op vrijdagmiddag had Nicola een professionele visagiste thuis laten komen om haar make-up voor die avond aan te brengen. Ze had ook een soepele Stella McCartney-avondjurk gekocht – een enorm contrast met haar gebruikelijke, sobere stijl – om haar nieuwe uiterlijk compleet te maken.

Ze was om vier uur klaar, waardoor ze een paar uur de tijd had om een bezoekje te brengen aan haar oma, die test nummer één in het ‘nieuwe Nicola-project’ was.

Nicola’s oma woonde in een prachtig huis in koloniaal Nederlandse stijl in een kleine bocht van de weg in een van de buitenwijken van Beverly Hills. Haar tweede echtgenoot was Barney Klotz geweest, een Hollywoodlegende – nou ja, een middelmatige legende – uit de jaren veertig en vijftig. Het huis was in de familie sinds het in de jaren twintig was gebouwd. Cary Grant en Randolph Scott hadden het zwembadhuis een paar maanden gehuurd toen ze hun eerste stappen in de filmindustrie zetten.

Nicola’s oma – iedereen noemde haar Vivi, met inbegrip van Nicola – had Barney ontmoet nadat Nicola’s opa aan het eind van de jaren zestig was gestorven. Het verhaal ging dat hij haar op straat in New York staande had gehouden en haar had verteld dat ze de mooiste vrouw was die hij ooit had gezien en dat ze meteen met hem kon trouwen of later, nadat hij haar het hof had gemaakt.

‘Maar vergis je niet,’ had hij volgens Vivi tegen haar gezegd. ‘Je wordt mijn vrouw.’

Tot afgrijzen van de hele familie was Vivi twee dagen later met hem getrouwd.

Op de een of andere manier was deze impulsieve daad – de enige die een lid van de familie Kestle blijkbaar ooit had gedaan – een succes geweest. Het huwelijk had standgehouden tot hij in 1988 stierf en vanaf dat moment was Vivi alleen. Ze ging bijna elke dag naar een feest, en ging om met vriendinnen die bijna alle filmsterren uit de gouden eeuw bij hun echte naam kenden.

Nicola vond het heerlijk om naar Vivi te gaan. Toen ze net naar Los Angeles was verhuisd, had ze in het zwembadhuis gewoond, en ze had het heerlijk gevonden als ze daar had kunnen blijven. Dat zou echter betekenen dat haar ouders gelijk hadden gekregen. Die waren namelijk van mening dat acteren een hersenschim van haar was en dat ze terug moest naar school om een praktische opleiding te volgen zodat ze een echte baan kon zoeken.

Ze verhuisde naar een piepklein appartement in het westen van Los Angeles. Vivi had haar stiekem levensmiddelencadeaubonnen gegeven tot ze haar grote doorbraak kreeg met Duet.

Nicola had nog altijd het gevoel dat ze thuiskwam als ze naar Vivi toe ging, en dat gevoel was nu sterker dan ooit. Normaal gesproken had ze zichzelf binnengelaten, maar ze wilde Vivi’s gezicht en haar eerste reactie zien als ze Nicola zag.

Nicola hoorde Vivi’s stem terwijl ze naar de deur toe liep. Ze was blijkbaar aan de telefoon. ‘... moet me haasten, schat, Nicola komt op visite. Bye!’

De deur zwaaide open en Vivi stond voor haar in een wijde, ruisende, blauwsatijnen jurk die bij haar ijsblauwe ogen paste. Het zilvergrijze haar was kortgeknipt, waardoor haar gebruinde huid nog donkerder leek en de volle lippen, die altijd glimlachten, vormden een ‘o’.

Het duurde even voordat ze begon te praten. ‘Ja?’

Dit was niet de reactie die Nicola had verwacht. ‘Nou...?’ vroeg ze terwijl ze een stap naar voren deed. ‘Wat vind je ervan?’

Vivi deed een stap naar achteren en duwde de deur een stukje dicht. ‘Sorry?’

‘Van mijn neus. Vooruit, Vivi, wat vind je ervan. Is het zo lelijk?’

‘Ik...’ Het besef daagde in Vivi’s heldere ogen, gevolgd door een moment van warmte dat snel werd vervangen door pure verlegenheid.

Ze had Nicola niet herkend.

‘Kom binnen,’ riep Vivi. ‘Lieverd, kom erin en laat me je bekijken.’

Ze had het echter al gezien, en ze had niet eens geweten wie er voor haar stond.

Nicola was dagenlang bezig geweest zichzelf ervan te overtuigen dat ze overgevoelig reageerde op de verandering, dat andere mensen het misschien niet eens zagen, dat ze in het ideale geval misschien zouden denken dat ze er fantastisch uitzag, maar dat ze niet wisten wat daar de oorzaak van was.

Het enige dat ze had veranderd was haar neus. Hoe kon haar hele gezicht daardoor veranderd zijn?

Nicola volgde haar oma naar het overdekte terras, waar ze thee en Pepperidge Farm-boterkoekjes, die ze voor elke denkbare gelegenheid bij de hand leek te hebben, had klaargezet.

Toen Vivi zich omdraaide om naar haar te kijken, had ze nog steeds een verwarde uitdrukking op haar gezicht, hoewel ze probeerde dat te verbergen. ‘Vertel. Hoe voel je je?’

Nicola ging moeizaam zitten. ‘Als een bedrieger.’ De waarheid stroomde naar buiten. Ze hoefde zichzelf niet meer voor de gek te houden of net te doen alsof er niets aan de hand was. ‘Ik heb het gevoel dat ik me verkleed heb.’

Vivi fronste haar voorhoofd. ‘Lieverd, je ziet er prachtig uit.’

‘Dank je.’ Haar stem was vlak, net als haar stemming. ‘Ik zie er anders uit.’

‘Dat is waar.’

‘Te anders.’

Vivi tuitte haar lippen even en haalde haar schouders op. ‘Te anders voor wat?’

Te anders om mijn eigen leven te blijven leiden, dacht Nicola met een begin van hysterie. Ze had het gevoel alsof ze op het punt stond om heel erg, onomkeerbaar emotioneel te worden, en ze deed haar uiterste best om haar zelfbeheersing te bewaren en kalm te blijven.

‘Te anders...’ Ze kon haar zin niet afmaken en begon te huilen.

‘O, lieverd, lieverd toch.’ Vivi sloeg haar armen bijna meteen om haar heen, waarbij haar mouw als een sjaal over Nicola’s ongewoon blote arm lag. ‘Je zíét er mooi uit. Echt waar. Iedereen zou dat zeggen. Iemand die je over straat ziet lopen, zou zeggen: ‘‘Kijk dat mooie meisje eens.’’ Je bent er alleen nog niet aan gewend.’

‘Dat is waar.’ Nicola snoof. ‘Maar hoe kan ik er ooit aan wennen? Ik ben het niet! En ik zal nooit meer mezelf zijn!’

Vivi deed een stap naar achteren en hield Nicola’s armen stevig vast. ‘Luister naar me, Nicola Dean Kestle.’ Ze keek doordringend in Nicola’s ogen en haar mond was een dunne streep terwijl ze sprak. ‘Zeg dat nóóit meer. Niemand in onze familie is stom genoeg om te denken dat wie ze zijn iets te maken heeft met hoe we eruitzien. Als je echt gelooft dat jij en je uiterlijk één zijn, dan ben je niet de vrouw die ik dacht dat je was.’

‘Maar...’

‘Geen gemaar!’ Vivi kon fel zijn als ze iets in haar hoofd had. ‘Als iemand verminkt raakt door een ongeluk en tegen je zegt dat hij niet langer is wie hij dacht dat hij was, zou je dan naar die onzin luisteren?’

Nicola’s andere oma, oma Parker, zou het op zo’n moment afkloppen en ‘God verhoede!’ zeggen.

‘Nee,’ gaf Nicola toe. ‘Ik zou hetzelfde zeggen als jij.’

Vivi liet haar los. ‘Zie je wel. En jij bent niet eens verminkt. Je ziet eruit als een ster uit een soapserie.’

Ze sloeg de spijker op zijn kop. Een ster uit een soapserie. Ze had het soort gezicht dat paste in de Barbie-en-Ken-wereld van de soapseries.

Nicola had geen expressief gezicht meer, dat iets overbracht zonder dat ze daarvoor iets hoefde te zeggen. Ze zou veel harder moeten werken om half zo ver te komen. Ze wist het, hoewel ze ook wist dat Vivi gelijk had, in elk geval over het feit dat het niet het gevolg was van een tragisch ongeluk.

Een tragische stommiteit, misschien.

Tragische ijdelheid.

Maar geen tragisch ongeluk.

Dat was in elk geval een pluspunt.

Ze kon vanavond absoluut niet naar de liefdadigheidsbijeenkomst in Iota gaan. Ze was er niet klaar voor om de reactie van de buitenwereld in één keer over zich heen te krijgen. Ze moest beginnen met Mike.

Vanaf daar zou ze verder werken.

Hoofdstuk vijf

==

Kamp Catoctin, Pennsylvania

Twintig jaar geleden

==

Over stom gesproken.

Lexi had geprobeerd om die stomme Nicola tegen te houden, zodat ze de danszaal niet in zou lopen met die belachelijke make-up op. Het was tenslotte maar een grapje geweest. Nicola had haar echter volslagen genegeerd. Ze was zelfs sneller gaan lopen om bij haar uit de buurt te komen.

Wat had Lexi dan moeten doen? Haar achterna rennen?

Eh, nee, dank je.

Ze wilde best toegeven dat het niet superaardig van haar was geweest om die lelijke make-up bij Nicola op te doen, maar zij had de pijlen niet getekend. Dat was Sylvia geweest.

Sylvia deed altijd dat soort dingen, en als Lexi beter haar best had gedaan om Nicola te helpen, had ze dat de hele tijd moeten aanhoren.

Maar goed, Nicola en Holly verdienden het waarschijnlijk gewoon. Zoals die keer dat Holly bijna verdronken was. Lexi had tegen haar gezegd dat ze haar zwemvest moest aantrekken. Hallo! Hoe vaak moest Lexi die twee trutten nog proberen te helpen? Ze werd er doodziek van. En dat terwijl ze altijd zo gemeen tegen iedereen deden. Ze fluisterden altijd samen, lachten, aten al dat heerlijke snoep dat Holly’s moeder stuurde alleen op en deelden er nooit iets van uit. Holly kreeg bijna elke dag pakjes, die vol zaten met de lekkerste dingen op aarde, maar gaf ze ooit een Double Bubble of zo aan iemand anders? Nee. Ze wist heel goed dat het eten in kamp Catoctin hartstikke smerig was. Lexi zou álles overhebben voor een Twinkie of een HoHo. Zelfs voor een hápje. Maar Holly hield alles voor zichzelf en voor Nicola, terwijl ze heel goed wist dat de anderen ook wilden.

Waarschijnlijk deelde ze alleen met Nicola om duidelijk te maken dat ze níét met Lexi deelde. Telkens als Holly in Lexi’s richting keek, zag Lexi dat ze haar haatte. Het was zo erg dat Lexi, hoewel ze dol was op kunst en op een dag schilderes of beeldhouwster wilde worden, ervoor zorgde dat ze geen handvaardigheidsles samen met Holly had.

En natuurlijk ging Holly naar zowat alle lessen.

Ze was dus ook nog Lexi’s toekomst als beroemde schilderes aan het verpesten.

Lexi zou natuurlijk gewoon kunnen gaan, maar het idee om drie keer per dag veertig minuten lang Holly’s ijzige blikken te moeten verdragen was verschrikkelijk. Dat kon ze absoluut niet. Het was erg genoeg dat ze het uit moest zien te houden met Sylvia, met haar stemmingswisselingen en opvliegendheid.

Ze maakte dus geen vriendinnen, maar wat zou dat? Ze kwam hier volgend jaar toch niet terug. Veel mensen die naar een vakantiekamp gingen, stierven bijna van eenzaamheid en vergaten dat later waarschijnlijk.

Lexi wilde dat het haar niet kon schelen.

Als haar moeder vorig jaar niet was overleden, had ze ook pakjes van thuis gekregen. Dat wist Lexi. Dan had ze al haar favoriete snoep gekregen, zoals Marathon-repen, Zotz, tumtum, Three Musketeers en HoHo’s. En dan had ze kleine briefjes gekregen, zoals de raadsels die haar moeder altijd op haar Anna Henderson-postpapier schreef.

==

V: Wat is kleiner dan een mierenbek?

A: Wat de mier eet.

V: Aan de linkerkant staat het zwarte huis. Aan de rechterkant staat het gele huis. Waar staat het witte huis?

A: In Washington.

V: Waarom is Lexi’s moeder gestorven op de dag dat ze twaalf werd?

A:

==

Lexi voelde de tranen in haar ogen schieten, heet en vernederend en onwelkom, en ze knipperde met haar ogen. Het was zo oneerlijk dat haar moeder er niet meer was. Gewoon niet meer wás. Bijna alsof ze nooit had bestaan, alsof ze een hersenspinsel van Lexi was.

En toen was haar vader de eerste Kerstmis erna getrouwd met die gemene heks Michelle, waardoor het nog meer leek alsof haar moeder nooit had bestaan. De man die vijftien jaar met haar getrouwd was geweest, miste haar niet eens. Hij had gewoon een vervangster genomen! Lexi’s opa en oma waren er niet meer en haar moeder had geen broers of zussen gehad, dus was Lexi de enige die haar moeder kon herdenken.

Zij kon geen vervangster vinden, zoals haar vader had gedaan. Ze kon zelfs nauwelijks naar haar vader kijken, uit angst dat de enige plek waar haar moeder nog leefde – in Lexi’s geheugen – daardoor uitgewist zou worden en dat ze dan helemaal vergeten zou zijn.

Lexi kon niet toestaan dat haar moeder werd vergeten. Niemand anders herinnerde zich haar, dus moest zij de herinneringen vasthouden.

Ze deed trouwens de meeste dingen alleen. De waarheid was dat ze niemand in de wereld had bij wie ze terecht kon voor... nou ja, nergens voor. Ze kreeg geen troost, geen raad, geen schouder om op te huilen.

Ze kreeg zelfs geen stomme HoHo, laat staan dat ze een vriendin had met wie ze samen de chocolade buitenkant kon eten.

Lexi zocht in haar zak en voelde de ketting met de ring die ze erin had gestopt. Ze wilde hem graag bij zich hebben, vooral hier in het kamp, waar ze zoveel heimwee had. Ze kon hem niet dragen als ze gingen zwemmen, omdat ze bang was dat ze hem zou verliezen, maar tijdens de handvaardigheidslessen en het paardrijden had ze hem bij zich.

’s Nachts hing ze hem aan haar bedstijl en gebruikte hem als dromenvanger, in de hoop dat hij de nachtmerries tegenhield.

‘Hé!’ riep Brittany achter haar.

Lexi stond naast de stal, een paar meter bij het recreatiegebouw vandaan. Ze had gehoopt dat niemand haar daar zou zien, maar ze herkende Brittany’s gekrijs overal.

Lexi draaide zich om. ‘Wat is er?’

‘Moet jij niet bij de handvaardigheidsles of zo zijn?’

‘Ik ben op zoek naar een steen voor mijn project.’ Lexi loog tegenwoordig heel gemakkelijk. Soms was ze er zelf verbaasd over hoe snel ze iets wist te bedenken.

‘O. Oké.’ Brittany maakte een wegwerpgebaar en verdween, ongetwijfeld op jacht naar mannelijke begeleiders.

Lexi haalde diep en hortend adem.

Ze wilde dolgraag dat ze thuis was, in haar kamer. Daar was ze alleen, maar dat was beter dan bij deze mensen.

Ze haatte het hier. Ze haatte iedereen, vooral haar zogenaamde vriendinnen Sylvia en Tami.

Ze was de handvaardigheidsles uitgelopen omdat Sylvia luid fluisterend had verteld hoe achterlijk Tami’s moeder eruit had gezien op de dag dat iedereen was gebracht, met haar grote Jackie Onassis-zonnebril.

Lexi wist wie Tami’s moeder was, niet door de zonnebril, maar omdat ze Tami heel stevig had omhelsd toen het tijd was om te vertrekken. Alsof ze haar niet los wilde laten.

De chauffeur die Lexi’s vader had gehuurd – ze kon zijn naam niet uitspreken, hoewel ze hem telkens weer had gelezen op de vergunning die op de glazen scheidingswand van de auto had gehangen – had Lexi bij het verkeerde gebouw afgezet en ze had bijna een kilometer moeten lopen om zich te melden.

Zij had duidelijk geen afscheid vol tranen gehad.

Het maakte haar heel verdrietig dat Sylvia zo verwend was dat ze iemand belachelijk maakte omdat ze een moeder had die van haar hield. Lexi had iets willen zeggen, maar als ze dat had gedaan, was Sylvia net zo gemeen tegen haar geweest als tegen alle mensen van wie ze dacht dat ze zwakker waren dan zij. Zoals Nicola en Holly.

Het was Sylvia’s idee geweest om Holly de lekke boot te geven. Ze vond het een giller dat er dikke os op stond. Ze wisten niet echt dat hij lek was, en Lexi snapte niet dat Holly geen zwemvest had aangetrokken, zelfs niet toen de boot begon te zinken.

Eigenlijk was het haar verdiende loon, omdat ze al de snoep die haar moeder haar stuurde in haar eentje opat.

En Nicola had Lexi genegeerd toen ze haar probeerde tegen te houden toen ze op weg was naar de dansvloer, dus wat er was gebeurd was helemaal haar eigen schuld.

Lexi hoefde geen medelijden met hen te hebben.

Haar hand begon pijn te doen en ze besefte dat ze de ketting hard in haar hand geklemd hield. Haar knokkels deden pijn en ze had een schaafplek van de ring in haar handpalm, maar dat was niet zo erg als het gevoel dat ze niets van haar moeder had doorgekregen. Ze had het sieraad alleen meegenomen omdat haar moeder hem altijd droeg. Lexi kon zich niet herinneren wanneer ze hem niet om had gehad.

Het móést iets van de essentie van haar moeder geabsorbeerd hebben. Dat moest toch wel?

Er viel een traan op de schoenveters van Lexi’s blauwe Keds.

‘Wat is er met jóú aan de hand?’

Sylvia!

Lexi deed haar ogen dicht en wreef erin. ‘Ik heb een mug in mijn oog,’ zei ze met een snik. ‘Het doet hartstikke zeer.’

‘Laat eens kijken.’ Sylvia trok Lexi’s hand naar beneden en legde haar hand onder haar kin om in haar oog te kunnen kijken. ‘Ik zie niets.’ Ze kneep haar ogen tot spleetjes. Haar adem rook naar Skittles.

‘Mijn ogen traanden zo dat hij er misschien uit gestroomd is.’ Lexi lachte gemaakt; het klonk een beetje als een oude, blaffende hond. ‘Ik haat die beesten.’

‘Ik ook. Verdomde beesten.’ Sylvia probeerde zoveel mogelijk te vloeken. ‘Hé, ken jij Gabriella Sanchez?’

‘Min of meer.’

‘Ze liet vandaag een scheet bij muziek. Het was zo verdomd grappig.’

‘O mijn god, meen je dat serieus?’ Lexi was heel blij dat zij het niet was geweest. ‘Heeft iemand het gemerkt?’

‘Eh, blíjkbaar.’ Sylvia rolde met haar ogen. Ze had oogpotlood op haar binnenooglid aangebracht, wat een heel eng effect had. ‘Wie doet er zoiets?’

Een paar dagen geleden had Gabriella Sanchez haar laatste stuk kauwgom met Lexi gedeeld. Lexi vond haar heel aardig.

‘Wat een trut,’ zei ze tegen Sylvia, waarmee ze de veilige route van bijval verkoos boven de eventueel fatale route van tegen haar ingaan. Als ze dat deed, werd Sylvia boos en dan begon ze dat soort dingen ook over haar te vertellen, en dan zou ze geen vriendinnen meer hebben en het pispaaltje zijn. Ze wist zeker dat ze dat niet zou kunnen verdragen.

‘Hartstikke stom,’ zei ze in plaats daarvan.

‘Ik weet het.’ Sylvia knikte, duidelijk tevreden dat Lexi zich hield aan Sylvia’s Regels. ‘Hé, wat doe je hier trouwens buiten? Wilde je geen pannenlap voor je moeder maken?’

Lexi keek haar geschrokken aan.

‘O, sorry. Vergeten.’ Ze zei het zo luchtig alsof het om Lexi’s kat ging. ‘Je kunt hem natuurlijk voor je stiefmoeder maken. Dat is bijna hetzelfde.’

Het viel Lexi nu pas op dat het feit dat iedereen pannenlappen voor hun moeders maakte waarschijnlijk de reden was dat ze plotseling het gevoel had gehad dat ze naar buiten moest, en dat het waarschijnlijk niet was omdat Sylvia over Tami’s moeder roddelde.

Lexi begon te huilen. ‘Alsof ik iets voor die bitch zou doen,’ zei ze. Het woord bitch liep tintelend langs haar ruggengraat. Het was beter om Sylvia’s aandacht van haar tranen af te leiden. ‘Ze mag haar handen tot het bot verbranden voordat ik haar een pannenlap geef.’

Sylvia barstte in lachen uit en sloeg Lexi op haar rug. ‘Je bent zó grappig. Ik blijf er zowat in.’ Ze sloeg haar opnieuw; het deed best pijn. ‘Wat zullen we tot de lunch gaan doen? Ik wil niet terug naar het klaslokaal. Tami is hartstikke kwaad op me en huilt omdat ik haar moeder heb beledigd.’

‘Hoe weet ze dat?’ Lexi had het haar niet verteld. Zoiets zou ze nooit doen.

‘Ze werd duizelig van de hitte tijdens het paardrijden, dus hebben ze haar naar de handvaardigheidsles gestuurd. Dat was net nadat jij vertrokken was, dus toen ze naar me toe kwam en ging zitten dacht ik dat jij het was. Ik zei dat Tami’s moeder de lelijkste schoenen droeg die ik ooit had gezien en dat ze eruitzagen als die speciale schoenen die mensen dragen als ze een klompvoet hebben, snap je? Ik had helemaal gelijk, maar ze werd hartstikke boos.’

‘Heb je gezegd dat het je spijt?’

Sylvia begon onmiddellijk te lachen, alsof het een grap was. ‘Eh, néé. Kom op, zeg.’

‘O.’

‘Hé.’ Sylvia’s ogen begonnen te glanzen. ‘Zullen we naar het botenhuis gaan? Misschien is er iemand een ander aan het pijpen.’

‘Cool.’ Dat was het laatste op aarde dat Lexi wilde doen. ‘Waarschijnlijk Emily, denk je niet? Ik heb gehoord dat Danny en zij het daar de hele tijd doen.’ Ze had dat helemaal niet gehoord, maar het was een vrij logisch vermoeden. En het was het soort gewaagde opmerking waardoor iedereen Lexi cool vond.

Ze wilde veel liever dat ze haar cool vonden dan dat ze haar een baby vonden die om haar moeder huilde.

==

Twee avonden later ging Lexi vroeg uit de recreatieruimte weg omdat ze kramp in haar buik had.

Gelukkig hoefde ze niemand ervan te overtuigen dat ze echt pijn had, omdat ze het heel naar vond om over ‘vrouwenproblemen’ te praten en normaal gesproken probeerde de pijn te negeren. Zoals gewoonlijk was Brittany nergens te bekennen, dus maakte ze van de gelegenheid gebruik om weg te sluipen van de bijeenkomst en door de duisternis naar hut zeven te sluipen.

Helaas waren Nicola en Holly er weer eens. Uiteraard. Ze waren er altijd als Lexi eens alleen wilde zijn.

Trútten.

Ze voelde zich een beetje schuldig over die laatste gedachte – ongetwijfeld beïnvloed door Sylvia – maar het gaf haar ook een goed gevoel. Omdat deze twee meiden – met hun geheime gesprekken en vreetbuien en brieven van thuis – helemaal niet aardig waren.

Ze vonden zichzelf fantastisch en wilden niemand in de buurt die hun clubje zou kunnen verstoren.

Vanavond trok Lexi zich er niets van aan. Ze had alleen willen zijn, maar overal waar ze naartoe ging waren altijd mensen, en ze had gedacht dat als ze vroeg naar de hut terugging nu er een verplichte bijeenkomst was, ze éíndelijk eens een keer alleen zou zijn, zodat ze kon huilen of zo. Maar nee, die twee waren er.

Alweer.

‘En wat doen júllie hier?’ vroeg Lexi. Ze wist dat ze gemener klonk dan ze zich voelde, en ze kon alleen maar hopen dat ze zich weg lieten jagen zodat ze eindelijk op adem kon komen. ‘Moeten jullie niet naar de bijeenkomst, waar iederéén is?’

Nicola begon zenuwachtig naar de rand van het bed te schuiven, maar Holly bleef zitten en beet op haar onderlip. ‘Waarom ben jíj daar niet?’ vroeg ze uitdagend.

Lexi hoorde echter net voldoende trilling in haar stem om te weten dat ze zonder overtuiging praatte.

‘Ik mocht weg,’ loog Lexi. ‘Maar jullie waren er niet.’ Ze probeerde te bluffen. ‘Ze vroegen zich af waar jullie waren toen jullie ontbraken bij het appel.’

‘Is er een appel geweest?’ vroeg Nicola paniekerig.

Lexi knikte. ‘En Brittany zoekt jullie.’

‘O, shit!’ Nicola kwam van het bed af, gevolgd door Holly, die langzamer was.

‘Jullie kunnen beter opschieten,’ haastte Lexi hen, hoewel ze heel goed wist dat er niemand naar hen op zoek was. Niemand had zelfs gemerkt dat ze er niet waren.

Holly’s mollige hiel bleef in het laken vastzitten en ze trok hem door de trap van het stapelbed. Er viel iets op de houten vloer.

‘Je hebt iets laten vallen.’ Lexi had net voldoende tijd om het kleine voorwerp van deeg – ze kon zich herinneren dat ze als kind ook zoiets had gemaakt voor in de kerstboom – op te pakken voordat Holly op de vloer sprong en het van haar weggriste.

‘Daar mag je niet aankomen!’ riep ze.

‘Wie zegt dat ik dat wil?’ Lexi pakte het voorwerp terug, zich niet bewust van de tegenstelling in wat ze net had gezegd. Het was een gevlochten reep deeg waarvan een cirkel was gemaakt en waaraan kleine, prachtig beschilderde alfabetpastaletters hingen. voor de liefste vader van de wereld! stond er. Het uitroepteken was gemaakt van een zorgvuldig gebroken l. ik hou van je,. De komma was een afgebroken stukje van een o. holly xoxoxo.

Om redenen die Lexi nog een heel lange tijd niet zou begrijpen, maakte het haar razend.

‘Geef terug!’ riep Holly.

Alsof Lexi het wilde hebben. ‘Wat ís dit?’ Ze hield het omhoog om Holly te pesten. Ze wist dat het verkeerd was, maar ze was razend omdat Holly en Nicola dachten dat de hut alleen van hen was en omdat ze zo belachelijk deden als Lexi bij hen in de buurt kwam. Alsof ze hun snoep of hun stomme deegwerkjes of wat dan ook wilde stelen. ‘Je mag het hebben, ik wil dat stomme ding niet.’

Ze hoefde dat stomme ding met de stomme boodschap voor Holly’s stomme vader niet en smeet het naar Holly toe.

Holly, die waarschijnlijk niet eens in staat was om een vuurvliegje te vangen dat op haar arm zat, stak haar handen uit in een zielige poging het te grijpen en sloeg het per ongeluk weg.

Het raakte de muur en bleef op de grond liggen in een berg deegsplinters en kleine beschilderde pastaletters.

Holly staarde er met afgrijzen naar en keek daarna naar Lexi. ‘Dat heb je expres gedaan!’ Er sprongen tranen in haar ogen. ‘Wat ben je toch een bitch!’

‘Alsjeblieft, zeg.’ Ze had het natuurlijk niet expres gedaan, maar ze vond het ook niet erg dat het was gebeurd. Holly had een moeder die haar pakketjes stuurde en dan had ze ook nog eens ‘de liefste vader van de wereld’. Welk recht had zij om ergens over te janken? Ze moest blij zijn met alles wat ze had en niet tegen Lexi schreeuwen. ‘Ga iets doen of zo.’

‘Ik háát je!’ krijste Holly. Nicola inspecteerde inmiddels het gebroken kunstwerkje.

‘O, nee!’ zei Lexi spottend terwijl ze een hand op haar hart legde. Ze voelde het bonken. ‘Wat een enórme verrassing.’

Nicola keek naar Lexi maar zei niets.

‘Waarom hoepel je niet gewoon op? Ga terug naar Tami en Sylvia en verpest jullie eigen levens in plaats van die van alle anderen!’

Lexi wilde dolgraag uit de hut weg, en nog liever uit het vakantiekamp. Soms fantaseerde ze ’snachts dat ze stiekem naar de hoofdweg ging en helemaal naar Californië liftte om een nieuw leven te beginnen.

Maar Lexi was niet zo’n dromer dat ze niet wist wat een fout ze daarmee zou maken. Ze had Dawn: Portret van een weggelopen tiener op de televisie gezien, en ze wilde niet eindigen in een wereld van prostitutie en drugs.

‘Ik ga nergens heen.’ Lexi liet zich op haar bed vallen. Ze dwong zichzelf om te blijven en onbuigzaam te kijken, in plaats van weg te rennen en haar zwakte aan deze twee te tonen.

‘Hemel!’ Holly fluisterde iets tegen Nicola en ze begonnen met gedempte stemmen te praten. Als Lexi echt had willen horen wat ze zeiden, had ze dat waarschijnlijk gekund, maar dat wilde ze niet. Ze hoefde niet te weten wat voor verschrikkelijke dingen ze over haar zeiden.

Ze haalde de ketting uit haar zak en hing hem aan de punaise die ze in de bedspijl had gedrukt.

Het gefluister op het stapelbed werd luider.

Ze poetste haar tanden niet en hield haar kleren aan, omdat ze die twee niet de kans wilde geven om hardop over haar te praten. In plaats daarvan kroop ze tussen de lakens, knipte het kleine bedlampje uit en staarde in de halve duisternis naar de ketting met de ring, alsof de jaren dat haar moeder hem had gedragen hem magische krachten hadden gegeven (of haar in elk geval tegen de duivel kon beschermen) tot er tranen in haar ogen brandden en ze ze dichtdeed.

Ze liet zich níét door Holly en Nicola uit de hut jagen, zodat ze terug moest naar die saaie bijeenkomst.

Ze liet zich níét door Michelle uit huis jagen, in een leven vol prostitutie en drugs.

Ze zou volhouden en hier blijven liggen tot die twee het eerst weggingen, zelfs al kostte dat de hele nacht tot de volgende ochtend.

Ze hield haar ogen op de ring gericht en keek naar de facetten die in het veranderende licht fonkelden. De ketting leek een zachte glans te hebben en vormde een dunne lijn in de duisternis. Haar moeder had er waarschijnlijk honderden keren naar gekeken – waren haar gedachten en herinneringen in het metaal gevangen? Als Lexi het hard genoeg en lang genoeg probeerde, zou ze haar moeder dan bij zich voelen?

Ze probeerde het en probeerde het, tot ze eindelijk in slaap viel.